De term 'cool' doet het geweldige hertenleren jasje dat de zonderlinge Georges bij een boer in de bergen op de kop heeft getikt geen recht. Hij spreekt liever van de 'geweldige stijl' die hij erop nahoudt. Nog compleet met de originele franje heeft hij er ruim zevenduizend euro voor neergelegd. Als kers op de taart heeft de oude man Georges ook nog een analoge videocamera cadeau gedaan, maar meer uit ongeloof dat iemand zo veel geld over heeft voor een oud jasje. In het bergdorp waar Georges zich ophoudt zal iedereen weten dat hij een nieuw jasje heeft. Liever nog ziet de man dat niemand nog een jas aan heeft; de opdracht wordt hem ingegeven door, jawel, het jack zelf.
De man is namelijk zo verguld met zijn aankoop dat hij gesprekken begint te voeren met het kledingstuk. Tegenover lokale barvrouw Denise hangt hij het verhaal op dat hij een filmmaker is en zijn crew vastzit op een gletsjer in Siberië. De jonge vrouw is een amateurfilmbewerker en kan hem op weg helpen met het monteren van Georges' film. Omdat de zelfverklaarde cineast zijn producent maar niet te pakken krijgt zit hij wel om cash verlegen. De eigenaar van het aftandse hotel waar hij verblijft houdt hij tevreden met een gouden ring als onderpand en Denise holt voor hem naar de pinautomaat met het vooruitzicht aan zijn film te mogen werken.
De absurde Franse zwarte komedie Deerskin van Quentin Dupieux moet het niet hebben van geloofwaardigheid, dat moge duidelijk zijn. Georges gaat steeds verder in zijn obsessie met het kledingstuk en is vastbesloten om er ook nog andere hertenleren items bij aan te schaffen. Wie de man precies is en hoe hij in de bergen is beland wordt niet duidelijk. Dat heeft tot gevolg dat het lastig meeleven wordt en dat Dupieux zich gaandeweg verliest in de gekkigheden die steeds verder voeren zonder andere emoties dan verbazing op te roepen.
Daarmee is overigens niet gezegd dat er geen onmiskenbare charme van Dupieux' komedie uitgaat. De filmmaker laat ons kennis maken met vlak uitgewerkte maar zonderlinge en kleurrijke types die flink contrasteren met de bruintinten van het hotel en de bar waar Georges zich begeeft. Net wanneer deze charme je heeft overtuigd het toch maar een kans te geven wordt de sfeer steeds grimmiger. Georges blijkt niet enkel een beetje rare man, maar een ware psychopaat. Het is bijzonder hoe makkelijk hij Denise in zijn vreemde gedachtenkronkels meevoert. De vrouwelijke antagonist verwordt zo tot een mak rekwisiet, al wordt later duidelijk dat ze ook niet helemaal op haar achterhoofd gevallen is.
De afdronk die Deerskin achterlaat is dat het rarigheden verkiest boven sympathie of geloofwaardigheid. Daar is niets mis mee, maar Dupieux vertikt het om echt te investeren in zijn personages. Oscarwinnaar Jean Dujardin, die het grote publiek vooral (her)kent van The Artist zet alle zeilen bij om de merkwaardige grillen van zijn personage te omarmen en invoelbaar te maken. Dat dit niet lukt ligt toch echt aan de noodzakelijke achtergrondinfo die Dupieux ons onthoudt. David Lynch had er namelijk wel intrigerende chocola van weten te maken. De zevenenzeventig minuten die deze gruwelkomedie klokt zijn gezien het feit dat er kennelijk niet meer inzit dan ook zeker niet te kort.
