Marriage Story (nu in de Nederlandse bioscoop en vanaf 6 december op Netflix) volgt het verhaal van twee jonge ouders die in een scheiding liggen. Hun vlam is zo goed als uit. Zij wil dit en hij wil dat. En met een kind tussen hen in is hun scheiding niet hetzelfde als simpelweg "niet meer verliefd zijn". Het ligt allemaal iets complexer.
Voor regisseur Noah Baumbach is dit bekend terrein. De filmmaker is enige tijd geleden zelf gescheiden van actrice Jennifer Jason Leigh. Hoewel we deze fictieve gebeurtenissen nooit automatisch de maker zelf mogen aanrekenen, lijkt Marriage Story toch een overduidelijke blik over de schouder van Baumbach. In Marriage Story flirt hij op zeer sympathieke wijze met zijn eigen verhaal: dat van een regisseur en een actrice die in een scheiding liggen.
Beiden krijgen in het begin van de film de opdracht van een relatietherapeut om de goede dingen over elkaar op te schrijven. Hij over haar en zij over hem. Over hun eigenaardigheden, ouderschap en andere kwaliteiten. Maar om het verhaal hardop voor te lezen voor haar bijna-ex (zoiets als "het tegenovergestelde van een verloofde") gaat net wat te ver voor Nicole. Zij verlaat de sessie stampvoetend en schreeuwt Charlie en de therapeut nog wat onkuisheden toe, omdat ze het "toch zo goed met elkaar kunnen vinden".
Die komische en dramatische beginscène kondigt eigenlijk al aan wat gaat komen: bizarre (maar realistische), sentimentele (maar opgewekte) en heftige (maar ook warmhartige) scènes uit een gebroken huwelijk. Langzaamaan wordt hun relatie er eentje van dagvaardingen, advocaten en voogdijkwesties, niet wetende dat ze elkaar zo nauw in een hoek duwen.
Zoals andere films van Baumbach zit Marriage Story ook vol luchtigheid en gezonde ironie. Ruim voldoende zelfs: John Cassavetes en Woody Allen galmen nadrukkelijk na in dit wonderschone werk, inclusief messcherpe dialogen en lange, onafgebroken scènes. Johansson en Driver vormen hierdoor een perfect koppel. Ook al liggen ze ironisch genoeg in een scheiding.
Want Marriage Story wordt ontegenzeggelijk gedragen door hun acteerprestaties en die van de rest van de cast (vooral de twee pittige echtscheidingsadvocaten, gespeeld door Laura Dern en Ray Liotta). Het geluk en het ongeluk dat Charlie en Nicole in een wild tempo ervaren, voelt bijzonder natuurlijk en wordt door slimme regie prachtig gevangen. Dat Charlie in een melancholische bui het podium betreedt en de microfoon pakt om Being Alive van Stephen Sondheim te zingen, past dan ook helemaal in de film.
En ook al draait het om een scheiding: volgens Baumbach loont het om juist dán naar het huwelijksverhaal te kijken. Ga dat vooral ook doen.
