Showworstelen is een gewelddadige sport, maar bovenal theater. Griekse tragedie zelfs, volgens worstelaar Tengkwa. Tenminste, dat zegt hij tegen een groep leerlingen die hij traint om net als hem showworstelaar te worden. Of 'pro-wrestlers', want de theatersport in zijn huidige vorm is vooral geïnspireerd op de Amerikaanse variant die mateloos populair werd in de jaren tachtig van de vorige eeuw. In Nederland werd het nooit echt groot, maar er is wel degelijk een Nederlandse showworstelwereld waarin worstelaars hun dromen najagen. Willem Baptists documentaire Ring of Dreams volgt Tengkwa en zijn leerlingen in hun poging hun droom te verwezenlijken.
Willem Baptist maakte Ring of Dreams omdat hij als tiener fan was van Amerikaans showworstelen. Kort voordat hij met de film begon, woonde hij een Nederlandse show bij. Het deed hem realiseren dat hij inmiddels cynischer en pragmatischer was geworden. In de jongens in de ring zag hij de durf om te dromen en lak te hebben aan wat de buitenwereld van je denkt. Het inspireerde hem ontzettend.
Die fascinatie en liefde voor het showworstelen is terug te zien in de manier waarop Baptist de worstelaars die aan het woord en in beeld komen, volledig in hun waarde laat. Wat voor gek pakkie ze ook aan hebben, het zijn mensen met fantasie, die een verhaal vertellen met hun lichaam. In hun sport en theater vervagen de grenzen tussen realiteit en fictie, want hoewel de wedstrijden deels van tevoren worden uitgedacht om er een mooi drama van te maken, met groots opgezette personages, is het worstelen tegelijk ook echt een intense, fysieke en pijnlijke sport. Het is aan de ene kant nep, maar aan de andere kant helemaal niet.
Sommige van de worstelaars hebben ook buiten de ring flink opvallende persoonlijkheden. Naast de - voor de camera althans - altijd gemaskerde Tengkwa (in de stijl van de Mexicaanse 'luchadores') is daar bijvoorbeeld Emil Sitoci, die ook al de Griekse tragedie aanhaalt tijdens zijn training en showworstelen als kunst ziet. In de groep die hij traint zitten opvallende figuren. Hun levens vertonen inderdaad kenmerken van een tragedie; van de oudgediende 'UFO Joe' die erover denkt te stoppen tot de nieuwe, slungelige 'Christian Ace', die meer dromen dan vaardigheden heeft en niet bepaald geschikt lijkt voor het vak. Zijn ambitie om een beroemde superheld (jawel, geen worstelaar maar een superheld) te worden, lijkt niet geheel te rijmen met het kleine publiek dat in de gymzaaltjes op de worstelwedstrijden afkomt.
Dat spel met fictie en werkelijkheid komt ook terug in de opzet van Ring of Dreams zelf. De trainingen die Baptist in beeld brengt, hebben iets surrealistisch. En het heeft er alle schijn van dat de meeste worstelaars tijdens de documentaire in hun rol blijven, in ieder geval zolang de camera op hen gericht is. Dat maakt van Ring of Dreams een fascinerende, unieke inkijk op de Nederlandse variant op het Amerikaanse showworstelen waarin vorm en inhoud mooi samenkomen.
