In een notitieboekje staat een handgetekende familiestamboom. Deze is gemaakt door Jan. "Houdt van bloemen!" staat er naast een foto van zijn vrouw Lea gekalkt om dit nooit en te nimmer te vergeten. In dit geheime boekje houdt hij voor zichzelf noodgedwongen de feiten bij: wie hij is en wie zijn familie is, want Jan heeft beginnende alzheimer. En door die Bernlef-achtige hersenschimmen worden ook de andere zwakke plekken van familie Liefhebber duidelijk.
De familie is gezellig groot: vier kinderen plus aanhang en huisdieren. Door al hun drukke Rotterdamse stadslevens leeft het gros van hen langs elkaar heen; met de stroom mee en zonder bemoeienis van de rest. Maar zoals dat zo vaak gaat brengt geestelijke of fysieke narigheid een familie toch weer samen. Toch ondervindt niet alleen Jan moeilijkheden. De familie bestaat namelijk ook nog uit een overambitieuze architect, een ontwortelde dochter die ver weg woont, een chirurg die nog niet verteld heeft dat hij homo is en een andere dochter die plots wordt geconfronteerd met de komst van de biologische vader van haar kind.
De mankementen, verkropte problemen en diepere gevoelens overwoekeren de familie. Ze vallen De Liefhebbers voortdurend lastig met onrust en kabaal: schreeuwende kinderen of volwassenen, een rinkelende deurbel en gesprekken die steeds in de rede worden gevallen door een bloedirritante ringtone die voor de zoveelste keer afgaat. Een constante staat van opwinding zet de film en zijn personages onder hoogspanning.
Des te fijner is wanneer De Liefhebbers wat gas terugneemt. Bijvoorbeeld tijdens een scène waarbij broer en zus 's avonds laat naar een hotelzwembad staren. Daar memoreren ze aan vroeger en aan hun onderlinge band terwijl ze samen zorgeloos een sigaret roken. Juist in die stiltes maken wij kennis met de familie.
De opgave is dan ook om al deze lijntjes (nogmaals: de Liefhebbers zijn met veel) diepte te geven in dit familiedrama. Geschreeuw en aangedikte heisa zijn daar niet altijd de juiste middelen voor. We zijn eerder benieuwd hoe dit scenario van Marnie Blok tot zijn recht zou komen in bijvoorbeeld de vorm van een twee- of drieluik. Of misschien wel een serie waarin minder snel gekozen wordt voor gedwongen confrontaties en gelikte scènes, maar wat meer ruimte is voor rijping. Daar verlangt het verhaal namelijk naar: om de intermenselijke relaties tussen de Liefhebbers, die allemaal moeten omgaan met hun eigen sores, te laten ontstaan en ontwikkelen.
