De alweer eenentwintigste film van Pedro Almodóvar is misschien wel zijn meest persoonlijke tot nu toe. In Dolor y Gloria blikt een succesvolle regisseur terug op zijn jeugd, carrière en verloren relaties. Tegelijkertijd reflecteert hij over de constante fysieke en emotionele pijn waar hij mee leeft. De titel luidt in vertaling 'pijn en glorie'. De protagonist leeft vooral in pijn terwijl zijn carrière vergane glorie lijkt. Deze autobiografische elementen worden op bijzonder creatieve en frisse manier tot leven gebracht in Almodóvars beste film sinds Volver.
Antonio Banderas speelt Salvador Mallo, een bekend regisseur die verblijft in zijn geliefde Madrid. Hij heeft al jaren geen film meer gemaakt en lijkt dat ook niet meer van plan te zijn. Salvador spendeert zijn dagen in pijn en neemt de nodige medicatie om dit te verzachten. Wanneer hij een actrice tegenkomt met wie hij jaren geleden heeft gewerkt, komt Salvador in contact met een verleden dat hij dacht afgesloten te hebben. Met name acteur Alberto Crespo, die ooit in een meesterwerk van hem speelde, krijgt een belangrijke rol in de confrontatie met vervlogen tijden.
Alberto is een heroïneverslaafde acteur die niet meer aan de bak komt. Ingegeven door chronische pijn besluit Salvador om ook aan de heroïne te gaan. Hierdoor bedenkt hij dat hij nog een toneelstuk heeft liggen over een oud-geliefde die bijna aan een heroïneverslaving doodging. Zo denkt Salvador steeds vaker terug aan vroeger, ook aan zijn overleden moeder. In geweldige esthetische shots is Penélope Cruz als liefhebbende, maar strenge alleenstaande moeder te zien.
Meer dan ooit biedt Almodóvar een film vol autobiografische elementen doorspekt met de nodige intertekstualiteit. Er zijn momenten dat je een film in een film in een film aan het kijken bent. In de welbekende en kleurrijke, maar tegelijkertijd afstandelijke cinematografie van Almodóvar, passeren thema's zoals drugs, (homo)seksualiteit en de kracht van vrouwen wederom de revue. Dolor y Gloria heeft echter niet het uitgesproken uitbundige karakter zoals de meeste films uit Almodóvars oeuvre. In plaats van extase is er meer ruimte voor contemplatie, wat geheel past bij de thematiek.
Almodovar duikt erg diep in de psyche van Salvador en Banderas geeft er op fenomenale wijze gestalte aan. Hij zet de levensmoede en lusteloze houding van zijn personage perfect neer. Dolor y Gloria is een film over acceptatie van het verleden om verder te kunnen komen in de toekomst. Door het intelligente script, de fantastische cameravoering en het goede spel van de acteurs komt deze boodschap prachtig naar voren. Met deze mooie film over vitaliteit en veerkracht weet Almodóvar weer precies de juiste snaren te raken en te ontroeren.
