Kan voetbal leiden tot een betere samenleving? Volgens Laurenţiu Ginghină wel. Tenminste, mits het balspel wordt aangepast volgens de door hem bedachte nieuwe regels, die niet alleen het spel zouden verbeteren, maar ook de Roemeense samenleving, of zelfs de wereld. Dit en veel meer zet hij uiteen in de nieuwste film van van Corneliu Porumboiu, een absurde documentaire waarin de Roemeense regisseur met zijn jeugdvriend Laurenţiu Ginghină praat. Je hoeft niks van voetbal te weten om de ironische, absurdistische humor te waarderen van Infinite Football, waarin een filosofie over voetbal teleurstelling in het leven maskeert.
De humor van Corneliu Porumboiu was altijd al absurdistisch en droog. In speelfilms zoals Police, Adjective en The Treasure legt Porumboiu het bizarre van de regels van het moderne leven in Roemenië bloot. Hij steekt de draak met alle bureaucratie en de manier waarop mensen daarmee omgaan. Infinite Football is een documentaire, maar past net zo goed in dat straatje.
Laurenţiu Ginghină legt in de openingsscène uit aan Porumboiu uit hoe hij ooit als jongeman zwaar gewond raakte tijdens een potje voetbal met klasgenoten. Hij brak zijn been tijdens een situatie waarin iedereen in de hoek op een kluitje stond. De fysieke pijn is decennia later dan wel verdwenen, de mentale impact niet. Laurenţiu legt de schuld voor zijn gebroken been, dat hem zijn droomcarrière als boswachter destijds ontnam, niet bij zijn medespelers, maar bij hoe het voetbal in elkaar zit.
Dus heeft hij een aantal nieuwe regels voor het voetbal bedacht, die het spel moeten verbeteren. Daar is hij zijn hele leven al mee bezig, terwijl hij al sinds 1996 zijn dagen slijt als ongeïnteresseerde overheidsfunctionaris. Het gesprek tussen de twee oude vrienden zet zich voort terwijl verschillende burgers zijn kantoor betreden met voor hen vitale vragen over bureaucratische rompslomp die hij eigenlijk zou moeten oplossen. Hij heeft een aantal keer geprobeerd werk te vinden in het buitenland, maar dat ketste naar eigen zeggen telkens op het laatste moment af vanwege redenen buiten hem om.
Desalniettemin is hij een soort superheld, vindt hijzelf. Hij vergelijkt zichzelf met Superman en Spiderman, die ook een dubbelleven leiden als sulletjes met een saaie, onbelangrijke baan. Net als hij, die overdag documenten invult en verstuurt, maar in zijn vrije tijd een revolutie in het voetbal bedenkt. De beperkingen van het huidige spel die hij denkt op te lossen door extra lijnen in het veld aan te brengen en de bewegingsvrijheid van spelers te beperken, waardoor de bal meer vrijheid zou moeten krijgen. Zijn dat ook beperkingen in zijn eigen leven of in de samenleving misschien?
Verbetert zijn leven, en dat van ons allemaal, als de sport die voor zoveel mensen op aarde zo belangrijk is, aangepast wordt? Zijn Laurenţiu's ideeën, die nogal aan verandering onderhevig zijn en steeds ingewikkelder worden, wel zo'n verbetering? Porumboiu lijkt niet echt overtuigd van het gelijk van zijn vriend. Infinite Football lijkt een droge oefening voor hem, iets wat hij snel tussendoor heeft gemaakt voor de lol.
Maar misschien heeft de film toch meer persoonlijke betekenis voor hem. Want, zoals al bleek uit zijn eerdere documentaire The Second Game, heeft voetbal een belangrijke rol in zijn leven gespeeld, onder andere doordat zijn vader professioneel scheidsrechter was. En als de regels al die jaren verkeerd waren, wat zegt dat dan over zijn vader, die zijn leven wijdde aan het naleven van die regels en het handhaven daarvan? Ondanks de absurditeit van zijn uitspraken en de daaruit voortvloeiende levensfilosofie, neemt Laurenţiu deze zelf volledig serieus, wat hem toch ook een tragisch figuur maakt. Dat kan de humor van Infinite Football niet verhullen. Zijn leven bestaat vooral uit het volgen van bureaucratische regeltjes die andere mensen dwarszitten, terwijl hij droomt van het veranderen van de regels van het voetbal om op die manier de samenleving te verbeteren. Dat draait nergens op uit, maar toch ziet hij juist dat als zijn levenswerk en missie.
