Tegenstellingen zijn een goede voedingsbodem voor drama én komedie. Oudjes die blij springen en dansen? Dat zou zomaar een dijenkletser kunnen opleveren, maar ook een verhaal over eigengereidheid. Allebei zelfs, als je het goed aanpakt. Poms geeft de illusie voor beide opties te gaan, maar doet dat met zo'n cynisch gebrek aan ambitie dat het vrij doorzichtig een televisieproductie oplevert die zich voordoet als een bioscoopfilm. Niet dat dit erg is; het is alleen handig om je verwachtingen bij te stellen voordat je hiervoor een tripje naar de bios plant.
De 73 jaar oude Diane Keaton speelt een cheerleader. Pam Grier en Rhea Perlman, beide begin zeventig, huppelen mee. Natuurlijk is dat leuk. Het is een hartstikke leuk idee voor een ontzettend leuke film. Leuk, leuk, leuk. Niet elke film hoeft een welhaast goddelijke inspiratie tentoon te spreiden. Sommige films zijn er om je even anderhalf uur te vermaken en daarna weer lekker vergeten te worden. Nog meer dan vermaak is het afleiding. Iets wat je kijkt om het kijken, niet om wat je kijkt. Dat is Poms ten voeten uit.
Na haar kankerdiagnose besluit Martha zich voor te bereiden op de dood. Ze verkoopt al haar aardse bezittingen en neemt een woning in zo'n typisch Amerikaanse bejaardengemeenschap. Je weet wel, zoals de gehele staat Florida. Maar dan ergens anders. En daar wacht ze op het einde. Dat denkt ze, tenminste, want haar levenslustige buurvrouw Sheryl laat haar niet met rust. En voor ze het weet krijgt Martha ook wel door dat ze eigenlijk nog helemaal niet klaar is met leven. Ze besluit hetgene te doen waarvan het meeste spijt heeft dat ze het nooit heeft gedaan: één keer optreden als cheerleader.
Hoe dat verhaal wordt ingevuld heeft niet veel om het lijf, maar wat de film mee heeft is de casting. De bekende gezichten in het cheerleadergezelschap zijn stuk voor stuk talentvoller dan wat ze moge laten zien. Toch hebben ze allemaal de professionaliteit om hun volle enthousiasme erin te pompen. De enige die ook echt wat meer te doen krijgt, is Jacki Weaver. Daar maakt ze gelukkig ook gretig gebruik van. Ze steelt bijna elke scène en lijkt soms zelfs te denken dat ze in een veel betere film zit.
Qua komedie is Poms vooral lekker makkelijk en doorsnee, maar niet bijzonder goed uitgevoerd. Enkele grappen zijn daadwerkelijk geslaagd, maar vaker worden er nogal valse noten aangeslagen. Zo is er het moment dat Sheryl en Martha de jonge, hippe cheerleader Chloe confronteren met het filmpje dat zij van hun eerste faaloptreden heeft gemaakt dat vervolgens viral is gegaan. In plaats van een gevatte reactie te geven, zoals verwacht, barst Chloe in huilen uit. Het sluit niet lekker aan. De timing is verkeerd, het acteren net iets te overdreven. En ook de logica is niet helemaal lekker, want Chloe was het er eerder al niet mee eens dat het filmpje online was gezet.
Deze film is duidelijk niet gemaakt voor de bioscoop, maar om zichzelf dubbel en dwars terug te verdienen met televisievertoningen. Dat is namelijk ook een verdienmodel binnen de Amerikaanse filmwereld. En dat is best. Poms kijkt lekker weg en misschien nog wel het lekkerst op een oude beeldbuis op een luie zondagmiddag. Dus doe jezelf het bezoekje aan de bioscoop niet aan, maar wacht vooral lekker tot de film per ongeluk op je pad valt. Hoe minder voornemen je hebt om een topper te zien, hoe leuker hij wordt.
