Hij eet gewoon lekker verder. Wanneer zijn vrouw vraagt of hij een ander heeft, weigert Bongwan haar te antwoorden. Maar hij heeft dan ook geen minnares, niet meer. Hij heeft Changsook namelijk al in geen maand meer gezien en neemt zelfs een vervangster aan in zijn uitgeverij: de jonge Areum. En dan vindt zijn vrouw een gedichtje van hem, en staat ze ineens op de werkvloer terwijl hij er net even niet is. Ze denkt dat de nieuweling het geheime liefje is. Laten we het erop houden dat dit een ietwat ongemakkelijke situatie oplevert.
Het kleinschalige Zuid-Koreaanse drama The Day After dong mee naar een Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes. Het is de nieuwste van Sang-hoo Hong, een graag geziene naam in bepaalde kringen van liefhebbers van Aziatische film. Zijn nieuwste is gefilmd in prachtig zwart-wit en vertelt zijn verhaal met veel sprongen in de tijd, waarbij je steeds even moet nadenken waar in het verhaal je nu weer bent. Daarmee wordt een hoop gevraagd van de kijker. Misschien wel een beetje te veel.
Dat een film wat moeilijker te volgen is geeft hem niet meteen meerwaarde en ondoorgrondelijk is niet hetzelfde als hoogstaand. En dan lijkt The Day After het daar nog niet per se om te doen. Het lastige is vooral dat niet zo goed duidelijk wordt gemaakt wat de gekozen vertelstructuur voor het verhaal aan meerwaarde moet bieden. En dat geeft net die meerwaarde waardoor het wat makkelijker is om de aandacht erbij te houden. Of op zijn minst om daar moeite voor te willen doen.
Het is nu ook moeilijk om wat voor empathie dan ook te voelen voor de huichelachtige uitgever. Hij is al onsympathiek naar zijn vrouw voordat je reden krijgt om te geloven dat hij beter af is met een ander. Zijn verdere onhandige leugens en twijfelachtige gedrag maken het alleen nog maar moeilijker om hiernaar te kijken. Wat is de urgentie om deze vertelling naar het witte doek te brengen? Is het komisch bedoeld dat hij een steeds dieper graf graaft voor zichzelf? Want die toon heeft de film maar heel af en toe.
Als je al met enige ergernis kijkt, gaat het ook alleen maar meer opvallen dat de camera opzichtige bewegingen en plotselinge zooms maakt, waarvan het nut vaak onduidelijk is. Cameradraaien tijdens een tweegesprek, en soms het gebrek eraan, kunnen heel goed een gesprek accentueren. Op de een of andere manier voelt het in The Day After wat willekeurig. En ook de nadruk die wordt gelegd door in te zoomen op een paar handen lijkt mis te grijpen naar een diepere betekenis.
Regisseur Hong geeft daarentegen geen moment de indruk een incompetente filmmaker te zijn. Shots zijn mooi gekozen en er hangt een prettige beheerstheid en zelfvertrouwen over het geheel. Dit is simpelweg een film die je raakt of niet, waar je van moet houden. En op zich heeft hij ook wel genoeg in zich om van te genieten. Shots worden lekker lang aangehouden, waardoor vooral het sterke acteerwerk overtuigt. Een aantal onverwacht fysieke en luide momenten doorbreken de monotone stilte. Het is alleen niet genoeg.
En wat is eigenlijk de boodschap van The Day After? Dat zaken die heel erg belangrijk lijken op het ene moment later eigenlijk helemaal niet zo veelbepalend meer blijken? Dat lijkt de epiloog namelijk vooral te willen onderstrepen: een jaar later blikken twee personages terug op wat zich allemaal heeft afgespeeld en wat er sindsdien is gebeurd. En het doet er eigenlijk allemaal niet meer zo toe. Dus waarom was het dan überhaupt zo nodig om dit te vertellen?
