Hong Sangsoo maakt zoveel films, dat distributeurs zijn productie nauwelijks kunnen bij benen. Claire's Camera ging twee jaar geleden al in première op het filmfestival van Cannes; sindsdien zijn op internationale filmfestivals alweer drie nieuwere films van zijn hand verschenen. Eén daarvan, The Day After, verschijnt ook deze maand in de Nederlandse bioscopen. Maar op Grass of Hotel By The River, zijn nieuwste twee films, is het nog wachten - als ze al uitkomen.
Binnen dit snel groeiende, steeds omvangrijkere oeuvre lijkt Claire's Camera misschien een niemendalletje, zeker met een lengte van nog geen zeventig minuten en het feit dat hij in zes dagen werd gedraaid tijdens het Cannes filmfestival. Niets is minder waar. De film bevat bovendien één van de beste scènes van Hongs carrière en dit filmjaar.
Het is een hele simpele scène, maar oh zo herkenbaar, pijnlijk en hilarisch tegelijk. In deze scène zitten Isabelle Huppert als titelpersonage Claire en Jung Jinyoung als Koreaanse regisseur So toevallig naast elkaar op een heel klein terrasje, aan weerszijden van de deur van het café. Nadat ze elkaar zien, begroeten en ontmoet hebben, besluit So naast Claire te komen zitten aan haar tafeltje, waar zij enthousiast op reageert... totdat hij er daadwerkelijk zit. Dan valt er een delicate, ongemakkelijke stilte. Door zijn toenaderingspoging moeten ze als het ware helemaal opnieuw kennismaken. Geen van beiden weet zich raad met deze nieuwe situatie, totdat er hakkelend en onhandig een nieuw gesprek ontstaat.
Zo bestaat Claire's Camera vooral uit kleine momenten, die in de periferie van het filmfestival van Cannes spelen en zijn opgenomen. De Franse Huppert en de Koreaanse cast, natuurlijk inclusief Hongs muze Kim Minhee (haar personage heet Manhee), spreken allemaal onwennig Engels met elkaar (of Koreaans onderling), maar toch komen daar af en toe mooie dialogen uit voort. "De enige manier om dingen te veranderen is om er opnieuw naar te kijken, heel langzaam," geeft Claire als reden voor het nemen van foto's met haar camera. Dit credo geldt ook voor de films van Hong: hoe vaker je ze ziet, hoe meer je er in ziet. Helemaal hoe meer films van zijn oeuvre je ziet. Wat dat betreft is Hong net Eric Rohmer.
Dat neemt niet weg dat Claire's Camera veel typische Hong-elementen bevat, inclusief dronken versierpogingen en de ontrouw van een regisseur. Dat voelt inmiddels aan als een persiflage op Hongs eigen affaire met actrice Kim, hoewel dit pas uitkwam na het Cannes filmfestival waar de film werd opgenomen. De vraag rijst of hun leven hun kunst imiteerde of hun leven juist inspiratie vormde voor de kunst. Hoe dan ook kunnen de lichtvoetige toon en de luchtige sfeer van Claire's Camera niet verbergen dat de film vol serieuze bespiegelingen zit op het leven, het beeld en de wisselwerking daartussen.
