Als kind wist Molly te ontsnappen aan de neutralisator, het apparaat waarmee de mannen in het zwart het bestaan van buitenaardse wezens uit je geheugen wissen. Twintig jaar lang zoekt ze naar het agentschap dat de aarde tegen buitenaardse schobbejakken beschermt. Ze wil er een worden. Op een dag dringt ze het hoofdbureau in New York binnen. Agent O is genoeg onder de indruk om haar te rekruteren. Molly heet vanaf nu Agent M, en begint aan haar proefperiode in bureau Londen.
Het begint allemaal niet eens zo slecht. De eerste sporen dat deze film weinig te bieden heeft laten zich zien zodra Molly is ingelijfd. Haar training lijkt uit niets anders te bestaan dan een pak aantrekken en een wapen uitkiezen. Je ziet door de ogen van M wel even hoe ze kennis maakt met en groter en belachelijker universum, maar we hoeven er niet al te veel tijd aan te verspillen. Deel één heeft dat al gedaan. Vooral vervelend is dat het nu op bijna dezelfde manier gebeurt; daardoor is het kort en toch eentonig.
Men in Black: International is op nog meer manieren een herhaling van zetten. Visueel gezien is de film bijna niet te onderscheiden van zijn drie voorgangers. En ook de formule is identiek: er moet weer op een MacGuffin worden gejaagd om de toekomst van het universum te waarborgen. En er is wrijving. Gelukkig zijn er een paar afwijkende factoren om tussendoor wat leven in de brouwerij te gooien. De dynamiek tussen M en haar nieuwe partner H is niet dezelfde als die tussen Will Smith en Tommy Lee Jones.
Dit keer is het geen oude rot die een flitsende jongeling moet instrueren, maar de omhooggevallen topagent die zijn verdwenen heldenstatus moet erkennen en wordt overtroffen door een enthousiaste nieuweling. En toch mogen de twee elkaar. Hemsworth en Thompson laten na Thor: Ragnarok zien dat ze als duo nog steeds haarfijn op elkaar zijn ingespeeld. Het enthousiasme in hun spel is er, de klik ook. Dat maakt dat ze op momenten lekker met elkaar kunnen improviseren. Ze hebben alleen belabberd schrijfwerk gekregen om mee te werken.
Het schrijversduo van Art Marcum en Matt Holloway heeft behalve een Transformers-film niet veel noemenswaardigs op hun cv staan. Ja, wel Iron Man, een film die uiteindelijk met een half-af script in productie is gegaan en dankzij ijzersterke improvisaties van hoofdrolspeler Robert Downey Jr. en regisseur Jon Favreau een succes is geworden. Blijkbaar zijn deze scenaristen het duo bij uitstek als je voor de vorm een scenario nodig hebt, maar de film het alleen moet hebben van ongemotiveerde explosies en computereffecten. De invulling is verder saai en erger nog: onvoorspelbaar.
Het wordt alsmaar vervelender om te zien dat de zogenaamd kundige en vindingrijke alienbestrijders problemen alleen maar lijken op te kunnen lossen met geweren en nog grotere geweren. Soms wordt er al geschoten voordat een situatie überhaupt is verkend. En zodra er doden vallen zijn de gevolgen zo goed als onmerkbaar. Hooguit komt er een dreigement van een buitenaards ras wanneer hun prins Vungus onder toezien van de MiB's is gedood, om het snel weg te wuiven en nooit meer terug te laten komen. Niemand geeft er wat om.
Het is vooral teleurstellend als je weet wie deze film heeft geregisseerd: F. Gary Gray. Met films als Friday en Set It Off liet hij zien dat hij heel wat in zijn mars heeft, en ook zijn N.W.A.-biopic Straight Outta Compton was ronduit sterk. Erger nog; hij beheerst deze mix van actie-avontuur en humor wel degelijk. Denk eens aan The Italian Job en Fast & Furious 8! Goede voorbeelden genoeg. Wat is hier misgegaan? Men in Black: International is prima te volgen, en dat is waarschijnlijk het beste wat je over de regie kunt zeggen. Voor de rest lijkt hij op de automatische piloot te zijn gemaakt.
Op een paar grappen na is Men in Black: International erg matjes. De beste geintjes zijn al te zien in de trailer. Soms wordt de komedie nog een tikkeltje tergend, maar vaak kun je zelfs geen irritatie opbrengen. Daar is deze spin-off te ongeïnspireerd voor, of erger nog: doods. Het is te hopen dat niemand het meer in zijn hoofd haalt om met nog een nieuw deel op de proppen te komen, zonder die met een enorme dosis verse jeu te injecteren. Anders heb je niks. En dat is wat Men in Black: International is: een hele hoop niks.
