Two down, two to go in 2019. Als Walt Disney in hoger tempo live-action remakes van zijn tekenfilmcatalogus kon uitpompen, werd dat vast gedaan. Na Dumbo is er nu deze, en later dit jaar verschijnen The Lion King en Lady and the Tramp. Voor je het weet kondigt de live-actionversie van Mulan alweer de komst aan van het jaar 2020. Er kleeft iets cynisch aan deze strategie. Maar gelukkig is Aladdin lang niet zo erg als hij had kunnen zijn.
De trailer voorspelde weinig goeds. Die suggereerde dat op kleurrijke wijze exact hetzelfde verhaal zou worden verteld over de jonge charismatische dief die een prinses ontmoet, en met de hulp van een vliegend tapijt en de geest in de wonderlamp haar hart probeert te stelen. En voor een deel is dat wat je krijgt: Disney die probeert om de bliksem voor de tweede keer op dezelfde plek in te laten slaan. De schade valt echter mee. Sommige dingetjes zijn veranderd, hier en daar zelfs op een ingenieuze manier, en als film is live-action Aladdin prima.
Eerste vraag op ieders lippen is natuurlijk: hoe doet 'onze' Marwan Kenzari het als de schurk Jafar? Niet super, helaas. Graag hadden we gezien dat hij de hele film steelt, maar daarvoor speelt hij een te opzichtige schurk. Het is de vraag hoeveel dat aan hemzelf ligt. Duidelijk is ervoor gekozen om een aantrekkelijke bad guy te casten - op de set kreeg Kenzari al snel de bijnaam 'hot Jafar' - maar daar doet de film helemaal niets mee. Hoe intrigerend zou hij zijn als Aladdins concurrent ten opzichte van prinses Jasmine. Dat zou mooi aansluiten bij de geslaagde aanpassing dat Jafar van oorsprong ook een straatrat is.
Wat vooraf de meeste zorgen baarde, was de casting van Will Smith als geest. Onterecht blijkt nu; zijn acteerkeuze om te tappen uit hetzelfde vaatje als bij zijn vrolijke beginrol als de Fresh Prince is de juiste. Het past volledig bij de manier waarop de geest geschreven is. Dat gezegd hebbende: blauwe Will Smith blijft een 'uncanny valley'-effect hebben. Het leidt af op momenten dat de geest iets te zeggen heeft met meer gewicht, en dat wijst op een fundamentele fout in de aanpak van deze remake.
Het origineel creëerde namelijk een geanimeerde versie van Robin Williams' podiumpersona als stand-upcomedian. Deze remake drukt diezelfde geanimeerde vormgeving door middel van CGI op een acteerprestatie van een - op een heel andere manier - grappig persoon. Het beste wat je er nu over kunt zeggen: de animatoren halen het beste uit iets wat niet matcht.
De tekortkomingen van CGI, als die wordt ingezet om een film 'realistisch' te maken, vallen veel meer op bij de andere fantasiepersonages die uit de tekenfilm zijn overgeheveld: het tapijt en de schurkachtige papegaai Iago. Hun persoonlijkheid is geheel opgeofferd, zonder goede reden. Vooral in het geval van Iago is dat doodzonde, omdat hij is ingesproken door de immens talentvolle Alan Tudyk. Geef die man wat beters te doen dan een papegaaienimitatie, dan heb je goud in handen! Nu niet. En dan is er ook nog dat stemloze aapje Abu, Aladdins sidekick, die ergens zweeft tussen realistisch en aangezet.
Nog even wat positieve punten: Billy Magnussen is verreweg het beste aan de film. Slechts af en toe duikt hij op als huwelijkskandidaat prins Anders, maar steelt met zijn idioterie elke scène. En ook titelfiguur Aladdin trekt aan het langste eind. Mena Massoud heeft de charme om hem geloofwaardig invulling te geven op de weinig gecompliceerde manier die van hem wordt gevraagd. En hoewel Jasmine op fysiek vlak niet kan opboksen tegen de stoere prinses van het origineel, krijgt ze vlak voor de conclusie de beste scène van de film. Als politiek figuur kickt ze wel degelijk ass.
Regisseur Guy Ritchie koos voor dit project vanwege Aladdin. Hij is een straatschooier, net zoals hoofdpersonen in Ritchies doorbraakfilms Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch. Van die persoonlijke affiniteit met de Arabische dief, merk je verder trouwens niks. Aladdin is een vermakelijke film, want een minderwaardige kopie hoeft niet slecht te zijn. Wie geld overheeft voor een bioscoopkaartje voor een grappige, lichte en cartooneske musical, komt aan zijn trekken. Als je uit nostalgie naar deze film gaat, om weer te denken aan die magische tekenfilm uit je jeugd, kun je beter die oorspronkelijke Disney-klassieker thuis opzetten. Beter dan dat wordt het niet.
