Vechtersbazen vliegen stuurloos in het rond, ledematen worden gebroken als twijgjes en beroepsmoordenaars krijgen een kogel door hun snoetje gejaagd. Zo te horen is John Wick weer in de stad. Zijn naam is een betrouwbaar merk geworden voor films met strak gechoreografeerde scènes in hevig gestileerde ruimtes, waar een heerlijk elektronische soundtrack doorheen dreunt. Het derde deel van de reeks, Parabellum, begint precies waar John Wick 2 ophield.
En waar waren we ook alweer? Wat strompelend haast John Wick zich door de regenachtige straten van New York. In minder dan een uur gaat de premie op zijn hoofd van kracht: veertien miljoen dollar. Dikke bult, had hij maar geen lid van de Hoge Tafel moeten vermoorden. En nog op de strikt neutrale gronden van het Continental Hotel ook. Een gigantische wereld van problemen doemt op voor meneer Wick. Maar ook voor iedereen die hem dwarszit. "Si vis pacem, para bellum", citeert de manager van het Continental uit het Latijn. Oftewel: als je vrede wil, bereid je voor op oorlog.
Nog steeds kampt John Wick met de gevolgen van zijn keuze om een beagle te wreken, en daar wordt in dit hoofdstuk stevig de draak mee gestoken. Het lot brengt hem naar weer een aantal nieuwe exotisch ogende plekken en kleurrijke personages, die meer entertainment bieden dan diepte. In veel opzichten lijkt John Wick 3 er zelf niet meer veel om te geven wat het plot is. Laten we wel wezen: heel belangrijk was dat toch al niet. De belangrijkste manier van vertellen in deze cyclus zit verankerd in de vechtscènes: hoe schiet, mept en schopt onze held zich er nu weer uit?
En als ergens de spanning nog een stuk opgeschroefd is, dan is het wel in die actiescènes. De tegenstanders zijn nog gevaarlijker, de situaties nog bizarder en vooral creatiever. In het eerste halfuur al gaat Wick zijn belagers te lijf in een ruimte vol antiek wapentuig: oude revolvers, musketten en messen. Zo. Veel. Messen. Later weer worden paarden ingezet als vechtwapen en strijden herdershonden vrolijk mee. Elk gevecht heeft nieuwe verrassingen. En elk gevecht is intens.
In de actiescènes zit ook het beste acteerwerk van de film. Keanu's eigen gezicht verraadt tijdens sommige gevechten de hevigheid waarmee het eraan toegaat. Zelfs voor de beste vechter is dit moeilijk en hij lijdt pijn. En dat is belangrijk; hoeveel vertrouwen we er ook in hebben dat hij alles uiteindelijk aankan, als hij geen gevaar loopt verliest een confrontatie alle spanning. Het moet eruitzien alsof elke valse beweging zijn laatste kan zijn. Regisseur Chad Stahelski, die als stuntcoördinator aan The Matrix-trilogie werkte, weet precies wat we willen én wat we nodig hebben als publiek.
De groeiende populariteit van de John Wick-films blijkt ook uit de opnieuw indrukwekkende lijst van bijrolacteurs. Behalve terugkerende gezichten als Ian McShane en Laurence Fishburne, zien we deze keer ook Jerome Flynn, Anjelica Huston en Halle Berry opduiken. En laatstgenoemde laat toch maar even zien dat ze maar heel weinig onderdoet voor haar gevechtspartner Reeves. Haar net iets te houterig geacteerde ontmoeting met Wick vergeef je onmiddellijk zodra ze schietend en meppend genadeloos met een legertje schurken afrekent.
Met John Wick 3: Parabellum is de trilogie tot een einde. Maar het is hiermee niet gedaan. De Amerikaanse tv-zender Starz heeft de tv-serie The Continental aangekocht, die zich in dezelfde wereld van professionele killers afspeelt. En ook Keanu Reeves zei in een interview met magazine GQ wel te porren te zijn om nog vaker in de huid van John Wick te kruipen. Zo lang zijn benen hem kunnen dragen. Dat is toch een geruststellende gedachte.
