Wat is belangrijker in hoe we worden wie we zijn? Onze natuur en aard, of onze opvoeding en vorming? Staat van tevoren al helemaal vast hoe wij ons ontwikkelen tot de personen die we zijn? Of wordt dit meer bepaald door onze omgeving? Dit thema staat centraal in Three Identical Strangers, een documentaire die eerst ergens anders over lijkt te gaan. Het waargebeurde verhaal wordt als een thriller vol verrassingen opgediend, wat zowel meeslepend als ontzettend manipulatief is.
Het lijkt vanaf het begin te mooi om waar te zijn: In 1980 ontdekt een jongeman als hij naar de universiteit gaat, dat hij een tweelingbroer heeft. Het wordt een groot verhaal in de kranten, en een derde jongeman van dezelfde leeftijd leest dit en herkent zichzelf in het plaatje bij het artikel: het is een drieling! Bij hun geboorte in 1961 werden Eddy Galland, David Kellman en Bobby Shafran gescheiden, en vervolgens werden ze door drie verschillende gezinnen geadopteerd.
Hun hereniging is een gelukkige: ze gaan met zijn drieën samenwonen in New York én worden ondertussen een mediasensatie. Het trio verschijnt in alle mogelijke praatprogramma's, waarbij hun opmerkelijke overeenkomsten worden benadrukt: niet alleen hun uiterlijk uiteraard, maar ook de manier van praten, gebaren, dat ze allemaal op dezelfde leeftijd in hun tienertijd begonnen met roken en meer van dat soort zaken.
Als hun ouders en later zijzelf op onderzoek uitgaan, blijkt echter iets sinisters achter hun oorsprong te zitten. Na de vrolijke eerste akte ontvouwt Three Identical Strangers zich als een reeks onthullingen en verrassingen die steeds duisterder worden. Aan de ene kant is dat een logische manier om het verhaal chronologisch te volgen, zo ging het destijds ook voor Eddy, David en Bobby en hun families. Aan de andere kant lijkt deze structuur bewust gekozen om het verhaal extra spannend en sexy te maken, terwijl het dat eigenlijk helemaal niet nodig heeft.
Daar valt tegenin te brengen dat de documentaire vooral uit de bekende 'talking heads' bestaan, mensen die direct aan de camera hun verhaal vertellen. Het sensationele zit hem echter in de inhoud van de onthullingen die gedaan worden, daar is die structuur niet voor nodig. De vragen die opgeroepen worden over genetische verwantschap en opvoeding zijn op zichzelf al fascinerend genoeg. En dan zijn er nog de ethische kwesties rondom het wetenschappelijk onderzoek op dat gebied.
Als het op deze inhoudelijke kwesties aankomt, blijft Three Identical Strangers uiteindelijk wat oppervlakkig. Er worden heel wat open deuren ingetrapt. Wat overblijft is een zeer onderhoudende documentaire die veel meer met de aangesneden onderwerpen had kunnen doen.
