Wie in grote steden om zich heen kijkt, is geneigd te denken dat daklozen eigenlijk altijd mannelijk zijn. Een misvatting, volgens de Franse filmmaker Louis-Juliet Petit. In Frankrijk is maar liefst veertig procent van de daklozen vrouw. In zijn derde speelfilm Les Invisibles ('De Onzichtbaren') geeft hij deze vrouwen een gezicht. Het levert een sprankelende film op waarin 'feel good'-scènes worden afgewisseld met schrijnend drama..
Ergens in het grauwe noorden, ver weg van het pittoreske, zonovergoten Frankrijk dat we al in zoveel films zagen, runnen vier maatschappelijk werksters een opvangcentrum voor dakloze vrouwen. Ziel en zaligheid stoppen ze erin, maar het besluit van de lokale overheid staat vast: binnen drie maanden moet het centrum zijn deuren sluiten. Er wordt een ver weg gelegen alternatief geboden, maar daar kopen de vrouwen niks voor. Er zit maar één ding op, en dat is zorgen dat ze binnen drie maanden weer integreren in de samenleving. Maar al zijn de statistieken weinig opbeurend (slechts vier procent van de daklozen slaagt erin voorgoed van de straat te blijven), aan geestdrift en toewijding ontbreekt het de leidsters niet.
Een van die leidsters is Audrey, een vrouw van tegen de veertig. Ze laat zich zo meeslepen door haar werk dat er voor een liefdesleven eigenlijk geen plaats is. En dan is er Hélène, die in een pijnlijke vechtscheiding ligt en weer haar eigen redenen heeft om zich volledig in beslag te laten nemen door haar werk. Allemaal maken ze grote offers in hun privélevens, terwijl voldoening en dankbaarheid meestal uitblijven. De filmtitel Les Invisibles is tweeledig: hij refereert zowel aan de onzichtbare dakloze vrouwen als aan de maatschappelijk werkers die zich volop inzetten, maar zelden de erkenning krijgen.
Voor de rollen van de daklozen castte regisseur Petit niet-professionele actrices. Stuk voor stuk vrouwen die zelf ook ooit op straat hebben geleefd. Het levert een bonte stoet aan personages op die het bij vlagen wat fragmentarische script compenseren. Het meest memorabel is Chantal, een zeldzaam onverbeterlijk type. Onder het mom van 'eerlijkheid duurt het langst' slaagt ze er tijdens sollicitatiegesprekken maar niet in te verzwijgen dat ze ooit haar eigen man vermoord heeft.
Zo zit de film vol met hilarische scènes. Ondanks de miserabele omstandigheden houden deze vrouwen zichzelf met humor en relativeringsvermogen op de been. Soms dreigt de film wat uit de bocht te vliegen met al te kluchtige toestanden, maar dan gooit Petit er net op tijd weer een schrijnende scène tegenaan waardoor je weer met beide benen op de grond staat. Les Invisibles is een komische film over daklozen en de ondankbaarheid van het werken daarmee, maar allesbehalve een sprookje.
