Drie jaar geleden verscheen Perfetti Sconosciuti in de Italiaanse bioscopen, waarna de film in 2016 en 2017 een internationale hit werd. Het concept van zeven vrienden die tijdens een diner alles wat op hun telefoons binnenkomt met elkaar delen, met dramatische gevolgen, bleek zeer universeel. Le Jeu is de Franse versie van de Italiaanse film en verscheen vorig najaar al in het thuisland. Veel nieuws brengt deze getrouwe remake niet.
Le Jeu is niet de eerste remake van Perfetti Sconosciuti. Die eer ging in 2016 naar de Griekse versie, die tien maanden na de première van de Italiaanse film al in de Griekse bios verscheen. Daarop volgden inmiddels ook een Spaanse, Turkse, Zuid-Koreaanse, Hongaarse, Mexicaanse, Chinese en Russische remake, een Israëlische toneelversie en een onofficiële Indiase versie voor de lokale markt in de deelstaat Karnataka. Op dit moment zijn er ook nog eens remakes in productie in Polen, Duitsland, Qatar en Zweden. Een Amerikaanse remake blijft ons voorlopig bespaard, doordat de rechten zijn opgekocht door de Weinstein Company dat na alle schandalen inmiddels bankroet is verklaard.
Le Jeu is geschreven en geregisseerd door Fred Cavayé, wat bij sommigen de verwachting wekte dat de remake misschien wat spannender zou zijn dan het origineel. Cavayé maakte namelijk naam met een paar uitstekende politie- en misdaadthrillers, zoals Pour Elle (in Hollywood opnieuw gemaakt onder de titel The Next Three Days), À Bout Portant en het ijzersterke Mea Culpa. De spanning en sensatie van die films zijn echter ver te zoeken in het af en toe amusante maar toch wat gezapige Le Jeu. Cavayé blijft vooral trouw aan het bronmateriaal en voegt daar weinig aan toe. Af en toe een rake grap allicht, maar ook de beste grappen (zoals de absurde fitness-app van één van de gasten) komen linea recta uit het origineel.
Wat voegt deze versie dan wel toe? Niet veel meer dan een Franse ster in de vorm van Bérénice Bejo (The Artist) als gastvrouw en de Franse gerechten die geserveerd worden tijdens het diner. Het dramatische resultaat van het spel om elk binnenkomend sms'je, sociaalmediabericht, e-mail of telefoontje met iedereen te delen blijft even voorspelbaar. De twist is net zo absurd en ongeloofwaardig. En dan is er nog het onbevredigende einde, waarin het punt van de film wordt uitgespeld: dat het vermeende geluk van de moderne mens gestoeld is op leugens en hypocrisie en niemand elkaar echt kent. Het blijft een flauwe conclusie op een flauwe film, die er in de Franse vertaling niet beter (maar ook niet slechter) op is geworden.
