Er komen in het tijdsbestek van een maand welgeteld twee Captain Marvel-films uit. Jawel, de superheld uit Shazam! met zijn kekke witte cape en foute bliksempakje, was ooit de originele Captain Marvel. Tientallen jaren, wat rechtszaken en een hoop creatief afkijkwerk later, zag het stripboekenpubliek plots dubbel en hadden zowel DC als Marvel een held(in) met dezelfde naam. Tegenwoordig hebben we het echter over Captain Marvel en Shazam en behalve die bijzondere geschiedenis, hebben de twee verfilmingen eigenlijk niets gemeen.
Shazam! moet het namelijk niet zo hebben van een groter filmuniversum. Net als Diana Prince en Arthur Curry krijgt het jochie Billy Batson zijn eigen oorsprongsverhaal. Uiteraard vliegen de easter eggs langs en worden de namen van de grote jongens van DC genoemd. Toch gaat Shazam! van de recente DCEU-films nog wel het meest zijn eigen gangetje, wat zó vloekt met de grimmige Snyderfilms dat het een soort stiefkindje in de filmfamilie is.
Men doet totaal geen moeite om het verloren jochie, de magische bliksemschichten en het ideaalbeeld van een superheld in een strak rood pak realistisch te laten ogen, of de toon aan te passen aan het bloeddorstige DCEU. Shazam! is vooral een komedie, je kunt hem zelfs een hartverwarmende familiefilm noemen. Het moest eigenlijk wel, met toverstafjes, magische woorden en een superknullige held, waarvan zelfs Billy Batson de naam niet serieus kan uitspreken. Het had eigenlijk nooit kunnen slagen als een 'dark & gritty' verhaal, wel als een komedie met een sprankeltje satire. Gelukkig hebben de filmmakers dat helemaal begrepen.
Men speelt in op het idee 'wat als een tiener plots hetzelfde kan als Superman' en gaat precies voor al die kinderachtige dingen die je zou verwachten: over gebouwen springen, alcohol kopen, dingen kapotslaan in een steegje en proberen zo snel mogelijk rijk te worden. Het wordt al gauw een heerlijke en herkenbare kinderfantasie, waarbij sidekick Freddy Freeman zorgt voor bijdehand commentaar wat tevens fungeert als leuke satire op het genre. Superhelden moeten een geheime basis hebben, een naam als 'Captain Sparkle Fingers' en uiteraard een superschurk om mee te matten.
Het is aan Mark Strong om van Thaddeus Sivana een venijnige tegenpool te maken. Hij heeft niet echt een bijzondere naam, een imponerende verschijning of een episch achtergrondverhaal. Toch werkt hij verbazingwekkend goed, voornamelijk omdat hij daadwerkelijk een dreiging is voor Billy Batson. Andere superhelden zijn zich volledig bewust van hun superkrachten en vechten veelal met goden en buitenaardse wezens. Maar de extreem gespierde man in spandex uit Shazam! ziet zichzelf nog steeds als een knulletje van vijftien en durft totaal niet te vechten tegen een aartsrivaal die hem met gemak doodslaat, verdrinkt of zijn hele familie uitmoordt als hij de kans krijgt.
Af en toe mag Shazam! ietsjes origineler zijn. Referenties naar Big door helden te laten rennen over gigantische keyboards, de zelfbewuste genrehumor en de typische taferelen uit tienerkomedies hebben we wel eens eerder gezien. Wel is Shazam! sterk in zijn uitvoering. Zelfs al ziet Shazam de tovenaar er echt belachelijk uit (helemaal als je de acteur herkent uit een zekere Marvelfilm) en ondanks het wat voorspelbare verhaal, werkt het dankzij de vriendelijke toon. Zachary Levi, Jack Dylan Grazer en Asher Angel weten samen echt de dynamiek te verkopen van kinderen die superhelden spelen; het dromerige optimisme, de stomme fouten die ze maken en de maffe manier waarop ze naar de wereld kijken. Ze weten die kinderlijke fantasie overtuigend neer te zetten en zorgen voor een echt hartverwarmend gevoel, wat je niet in elke superheldenfilm vindt.
Shazam! is luchtiger dan Wonder Woman, beter gefocust dan Aquaman en in tegenstelling tot Man of Steel ontzettend trouw aan die foute stripboeken van vroeger. Daarmee is het zomaar een van de betere DC-films geworden, misschien niet baanbrekend, maar wel ontzettend vermakelijk. Het wordt nog interessant om te zien of dat invloed heeft op de rest van het DCEU, maar Shazam! staat goed op zichzelf. Toffe actiescènes zonder een overdosis aan geweld, precies genoeg humor, sterke chemie tussen de acteurs en een heerlijk toontje maken Shazam! hartstikke leuk. Misschien zelfs leuker dan Captain Marvel.
