'Wajib' duidt op de Palestijnse traditie waarbij de mannen van een familie hun plicht vervullen om de huwelijksuitnodigingen rond te brengen als een vrouw uit de familie trouwt. Wajib volgt een vader en zoon die samen door Nazareth rijden om deze kaarten persoonlijk te overhandigen. Met de nodige humor en ontroerende momenten schijnt Wajib een licht op het dagelijkse leven in Palestina en de politieke strubbelingen waar de inwoners dagelijks mee geconfronteerd worden.
Shadi keert terug naar Nazareth om samen met zijn vader hun wajib te vervullen. Shadi woont in Italië en is daar werkzaam als architect. Vader en zoon rijden de hele dag door het stadje en worden door verschillende families onthaald. Er zitten ontmoetingen tussen met oude vrienden, geliefden, maar ook met mensen bij wie ze met tegenzin over de vloer komen. Naarmate de dag vordert komt er steeds meer wrijving tussen de progressieve zoon en de conservatieve vader. Meer dan deze moeizame relatie is Wajib een film over het dagelijkse leven van mensen in Nazareth.
Een film over Palestijnen in Israël kan al snel erg politiek geladen zijn, maar Annemarie Jacir weet goed te balanceren. De film begint als een lichtvoetige komedie, waarbij Shadi zijn vader er telkens op moet wijzen dat hij niet moet roken. Wajib weet veel humor te halen uit de onderlinge relatie van de twee mannen. Op de achtergrond spelen wat spanningen, zoals de aankondiging dat er in de bussen voortaan alleen nog maar in het Hebreeuws omgeroepen wordt en niet meer in het Arabisch. Deze spanningen nemen alleen maar toe wanneer Abu Shadi een Israëlische ambtenaar wil uitnodigen voor de bruiloft. Zoon Shadi ziet dit echter niet zitten en zo komt de onderliggende politieke wrijving toch steeds weer naar boven in Wajib. Dit wordt echter snel weer afgewisseld met uiterst grappige momenten.
Wajib is erg sterk in het laten zien van de normale levens en tradities van Palestijnen. We zien geen Palestijnen die in oorlog zijn, maar juist mensen met relationele en familieproblemen. Vooral het spel tussen de twee hoofdpersonages is erg sterk. Saillant detail is dat de acteurs ook in het echt vader en zoon zijn. Met grote subtiliteit brengen ze deze personages tot in de kleinste details tot leven. Het derde belangrijke personage in Wajib is de stad Nazareth. De interacties en relaties van de twee heren met de stad zijn uiterst intrigerend. Jacir besteedt dan ook veel aandacht en liefde aan deze historische stad. Shadi focust zich met name op het vuilnis op de straten en het feit dat de mooie binnenstad verloedert, terwijl zijn vader juist de schoonheid van alles om zich heen ziet. Deze botsing van generaties is waarschijnlijk wereldwijd toepasselijk. Jacir is er met Wajib goed in geslaagd met een universeel verhaal de lokale problemen op een toegankelijke manier te presenteren.
