De rampenfilm was ooit vaste prik voor Hollywood. Vooral in de jaren zeventig was het een zeer populair en succesvol genre, met films als The Poseidon Adventure en The Towering Inferno. Na de jarenlange dip die daarop volgde, fleurde het genre in de jaren negentig weer helemaal op. Mede door de ontwikkelingen op het gebied van special effects konden de rampen en destructie overtuigender en grootschaliger dan ooit op het witte doek getoverd worden. Deze films inspireerden de Noor Roar Uthaug tot The Wave, een Noorse variant op de Hollywood-rampenfilm. Drie jaar later is daar nu een vervolg op gemaakt, met alles wat je van het genre mag verwachten.
In die jaren negentig zijn het vooral natuurrampen die Hollywood teisteren. Titels zoals Twister, Volcano en Hard Rain maakten meteen duidelijk waar ze over gingen. The Wave en The Quake passen dus uitstekend in dat rijtje. Toch gaan de films zelden over de oorzaak van de ramp, hoewel men daar wel vaak aandacht aan besteedt. Het gaat om de chaos en destructie als gevolg van de ramp, en om de relaties die hersteld worden. Meestal betreft het een familie-eenheid, traditioneel of niet, die door elkaar te redden dichter tot elkaar komt.
Tieners leren hun ouders weer te respecteren en koppels die van elkaar vervreemd waren geraakt gaan weer van elkaar houden. Het maakt dan niet uit of ze bij elkaar worden gebracht door een natuurramp of monsters. Jurassic Park gaat eigenlijk niet over raptors en de T-Rex, maar over hoe hoofdpersoon Alan Grant de kinderwens van zijn partner Ellie Sattler leert te accepteren doordat hij kinderen van dino's moet redden. Dus moet in zowel The Wave als The Quake geoloog Kristian Eikjord zijn gezin redden van een grote natuurramp in Noorwegen. In The Quake is hij al jarenlang zo aangedaan door de gebeurtenissen in The Wave, dat hij volledig vervreemd is van zijn vrouw en twee kinderen. Alleen zijn elfjarige dochter Julia komt hem af en toe opzoeken. Zij woont samen met haar moeder Idun en de twintigjarige zoon Sondre in Oslo, terwijl Kristian als een soort kluizenaar in de bergen woont.
Als een oud-collega van Kristian onder verdachte omstandigheden in Oslo om het leven komt, gaat Kristian samen met Marit, de dochter van zijn collega, onderzoeken wat er gebeurd is. Zijn vermoeden dat het iets te maken heeft met een mogelijke aardbeving in Oslo wordt al snel bevestigd, maar door niemand serieus genomen - een ander vast onderdeel van vele rampenfilms. Zelfs als een kleine beving onder het iconische Operahuis van Oslo Julia en Idun in gevaar brengt, luistert niemand naar Kristian. Totdat het te laat is natuurlijk. Echt geloofwaardig is het aanhoudende ongeloof van de experts die de bevolking zouden moeten waarschuwen niet, maar anders zou je geen grote rampenfilm hebben waarin mensen uit in elkaar stortende gebouwen moeten gered worden.
Geheel in dienst van het genre bevindt Idun zich op het moment van de aardbeving in een wolkenkrabber, waar Kristian, Julia en Marit haar uit moeten zien te halen. Een twist in het verhaal ondermijnt het familieherenigingsthema nog wel enigszins. Aan de ene kant maakt deze Europese draai aan het genre een suikerzoet Hollywood-einde onmogelijk, aan de andere kant komen de opbouw van het verhaal en de ontwikkelingen van de personages op losse schroeven te staan. Desalniettemin zijn sommige scènes (waaronder een ode aan de scène met het brekende glas uit The Lost World: Jurassic Park) in de steeds verder instortende wolkenkrabber loeispannend.
