Romantisch klinkt het niet: verliefd worden in een Duitse groothandel. Midden tussen de kratten bier en zoetwaren bloeit desondanks een liefde op tussen de nieuwsgierige Marion en de zwijgzame Christian. Wie een flauw, clichématig liefdesverhaal verwacht, komt bedrogen uit. Liebe in den Gängen heeft weliswaar een zoete titel, maar de film laat een bittere nasmaak achter. Een prachtige arthousefilm die langzaam onder je huid kruipt.
Liebe in den Gängen is opgedeeld in drie hoofdstukken, met titels die verwijzen naar de drie hoofdpersonages: Christian, Marion en Bruno. Daarmee geven de makers precies aan waar hun film in de kern om gaat, namelijk het belang van verschillende perspectieven. Hoe deprimerend de Duitse groothandel er ook mag uitzien tijdens de nachtelijke uren, iedereen heeft zo zijn eigen manier om er een positieve draai aan te geven. Bijvoorbeeld door klassieke muziek op te zetten of op geheel eigen wijze een 'verjaardagstaartje' aan te bieden.
Het is aangenaam dat regisseur Thomas Stuber de tijd neemt om de belevingswereld van zijn drie hoofdpersonages open te plooien. Aanvankelijk zijn de taferelen nog behoorlijk droogkomisch. Sociaal ongemakkelijke situaties wisselen af met visuele grappen, waarbij zoiets simpels als een vorkheftruck al voor hilariteit kan zorgen. Heerlijk morbide is het instructiefilmpje waarmee een teamleider op de proppen komt. Wie niet volgens de regels met een vorkheftruck omspringt, kan zomaar zijn handen verliezen.
Gaandeweg verglijdt Liebe in den Gängen van komedie naar serieus drama. De oplettende kijker komt eerder iets te weten over de personages door goed te kijken, dan door te luisteren. Zo slaapt Christian niet in een gewoon bed, maar op een vuil matras op de vloer van zijn kamer. Zijn zwaar getatoeëerde lichaam en zijn obsessieve drang naar liefde verraden bovendien dat hij een heel ander soort leven heeft gekend. Ook Marian en Bruno hebben zo hun geheimen, maar die zijn zo subtiel dat ze maar heel langzaam aan de oppervlakte verschijnen.
Stuber heeft voor zijn film de beschikking over een plezierige cast. Sandra Hüller - die we kennen van de arthousehit Toni Erdmann - speelt op ontwapende wijze de rol van Marion. Ze maakt het volkomen begrijpelijk dat iemand als Christian verliefd op haar kan worden. Christian wordt gespeeld door Franz Rogowski (die moeiteloos kan doorgaan voor het Duitse tweelingbroertje van Joaquin Phoenix). Rogowski krijgt niet bijster veel dialoog te verstouwen, maar weet dankzij zijn enigmatische uitstraling het publiek aan zich te binden. Toch is het Bruno die na afloop het meest beklijft. Knap is de manier waarop acteur Peter Kurth zijn personage van gelaagdheid voorziet.
Liebe in den Gängen leert de filmliefhebber met andere ogen naar een (troosteloze) werkelijkheid kijken. Hoewel de omgeving louter bestaat uit grauwe industriële panden aan de rand van de Duitse stad Leipzig, is het paradijs nooit ver weg. Palmbomen - afgebeeld op posters en puzzels - vormen een leidmotief en ook het ruizen van de zee is te horen op het moment dat Christian de schoonheid van Marion inziet. Wonderlijk hoe een piepende vorkheftruck niet alleen twee verliefde mensen tot zwijgen brengt, maar ook de kijker. Ga dat zien.
