Volgens sommigen die er verstand van hebben is een conflict de belangrijkste drijfveer voor een plot van een boek of film. Dit conflict kan zich op vele manieren manifesteren. Je kunt met een ander in de clinch liggen, met je (fysieke) omgeving of met jezelf. In het indringende Franse drama La Prière (Het Gebed) ligt hoofdpersoon Thomas toch het meest met zichzelf overhoop.
Hij heeft dan ook geen makkelijke periode te overbruggen. Door zijn heroïneverslaving (wat de Fransen haast gekscherend afkorten tot 'héro', alsof het iets moois en heldhaftigs is) heeft hij een boel voor zichzelf verknald. Wat er precies allemaal gebeurd is, blijft in nevelen gehuld. Filmmaker Cédric Kahn richt zich liever op het heden en de toekomst en blikt niet terug. Dat leidt er wel toe dat de jongen lastig te peilen is.
Thomas is terechtgekomen in een klooster in de Alpen waar jongeren zoals hij moeten afkicken door ver van de drukke buitenwereld aan zichzelf te werken. Het geloof speelt hierbij een belangrijk rol, al is Thomas niet bepaald van plan zich aan zoiets abstracts als het christendom te onderwerpen. Het afkicken gebeurt cold turkey, waarbij juist het gebed de manier is om met jezelf in het reine te komen. De jongen krijgt een begeleider toegewezen die hetzelfde proces heeft doorgemaakt. De eerste nachten zonder de steun van de drugs zijn een regelrechte hel.
Het klassieke conflict dat Kahn hier presenteert verloopt langs geijkte, haast schematisch opgezette paden. Zo is er de jongen die al een stuk verder is in zijn ontwikkeling en Thomas onder zijn hoede neemt. Na verloop van tijd is Thomas niet meer de nieuweling en is hij zelf in staat om lotgenoten de weg te wijzen. En dan zijn er nog de archetypische gebeurtenissen als terugvallen en een meisje dat het hoofd van de jongen op hol brengt. Qua ingrediënten verdient Kahn niet de originaliteitsprijs. Daarvoor nemen ze een te evidente plek en functie in het verhaal in.
Wat Kahn gaandeweg vergeet, is het conflict te voeden. Er ontstaat een uitzonderlijke vorm van sereniteit in Thomas, die zich opvallend gelijkmatig aandient. De spanning schuilt in de vraag of dit van tijdelijke aard is of dat een vos nooit zijn oude streken zal verliezen. Bijkomend effect is dat plotmatig en thematisch La Prière tot stilstand komt. Thematisch wordt dit nog iets aangevuld als een oude non de commune komt bezoeken die Thomas confronteert met de vraag of hij wel écht is gaan geloven. Het is een doordringende bijrol van de befaamde Hanna Schygulla.
Het zijn juist de kleine speldenprikjes en licht aangestipte thema's, zoals de waarheid en huichelachtigheid van het geloof, die de moeite waard zijn. Dit vergt wel enige inspanning van het publiek, dat net als Thomas nooit de lijntjes kan laten vieren. Het spel van hoofdrolspeler Anthony Bajon is ingetogen en ambivalent. Het echte leven is niet zwart-wit en dat geldt ook voor Thomas. Het is maar lastig om hoogte te krijgen van zijn inborst.
