Wat doe je als tiener wanneer je een groot geheim ontdekt? Dan vertel je het niemand en houd je het schuil voor anderen, net zoals Elliot dat deed met E.T. in Spielbergs gelijknamige film. Er zit iets fascinerends in de gedachte dat je iets weet en anderen niet. Deels egoïstisch, deels logisch, want zoiets overkomt je haast nooit.
Dat geldt ook voor de ruige motorcrosser Miles wanneer hij ergens op een afgelegen plek gerommel hoort. Bang is hij niet. Miles heeft als eenzame puber weinig te verliezen, zeker nadat hij is belazerd door zijn 'nieuwe vrienden' die de goedgelovige Miles alleen achterlieten op een uitzichtloos verlaten plek. Daar maakt Miles kennis met robothond A-X-L, een ontsnapt oorlogswapen in wording dat uit handen van het Amerikaanse leger is geglipt. Met man en macht zoekt het leger onder leiding van de immer boos gefronste generaal Webber het verloren prototype terug. De urgentie is hoog omdat het nog onduidelijk is hoe het vierpotige testobject op menselijk contact reageert.
Het Amerikaanse leger ziet het beest puur en alleen als potentieel oorlogswapen. De letters A, X, L staan voor 'Attack, Exploration, Logistics', oftewel een voorgeprogrammeerd blik op poten dat kan vechten. Voor Miles heet de hond daarentegen gewoon Axel. Miles komt tot de ontdekking dat het gezochte object een intelligente hond is, haast van vlees en bloed, wel degelijk met emoties. Deze wrijving is de rode draad van de film, maar wordt slechts halfslachtig uitgewerkt.
De mens zou op basis van menselijke moraal machines aansturen: een loze kreet die ergens in het holle A-X-L slap wordt geïntroduceerd en nooit volledige uitwerking krijgt. A-X-L onttrekt zich van grote ideeën of macabere botsingen tussen mens en technologie. Hoogstens een misplaatst moment van reflectie op technologie (in het algemeen), meer niet. De makers hebben meer oog voor de tienerfilmkitsch die in hun film domineert: voor de hand liggende liefdes, huisfeestjes, pestkoppen et cetera. De rol van de robothond hierin is daardoor vaak belachelijk. De robothond, volledig voorzien van 's werelds meest geavanceerde technologie, dient op een gegeven moment slechts als platenspeler (en bijbehorende discobal) wanneer Miles langzamerhand intiemer wordt met een meisje. Ook gebruikt A-X-L zijn technologie om onder andere gratis te tanken bij een bezinepomp.
Het is daarom begrijpelijk waarom A-X-L geen muilkorf draagt, want buitensporig gevaarlijk en onvoorspelbaar is het apparaat niet. De rol van de hond in dit verhaal is eerder vreemd als vertrouwd. Voor Miles niet. A-X-L geeft als trouwe dienaar Miles de aandacht die hij nooit heeft gehad. Terwijl Miles zijn heil heeft gevonden, blijft het merendeel van de oppervlakkige personages zielloos achter in een tienerverhaal net als ieder ander, maar dan met een robothond.
