Om maar met het slechte nieuws te beginnen en dus met de deur in huis te vallen: het personage van Meryl Streep is in het vervolg op de musical- en filmhit Mamma Mia! niet langer onder ons. Dus dit keer geen in tuinbroek beltende Meryl aan de kust van een zonnig Grieks eiland. Toch is Streeps Donna het personage waar het allemaal om draait, want iedereen verzucht bijna twee uur lang hoe zeer ze gemist wordt. Het duurt alleen ruim anderhalf uur voordat de multi-Oscarwinnares toch even een ABBA-deuntje mee komt zingen.
De manier waarop Streep toch nog voor een enkele scènes en tijdens de aftiteling in deze tweede Mamma Mia! is verwerkt, is illustratief voor de gekunstelde wijze waarop eigenlijk beide films zijn opgetrokken. Zoals wel vaker het geval is bij zogenaamde jukeboxmusicals is het verhaaltje enkel een vehikel om bekende hits aan elkaar te rijgen. Tien jaar geleden draaide het allemaal om Sophie, een rol van Amanda Seyfried die er maar niet achter kon komen wie haar moeder Donna bezwangerd had. De uiteindelijke conclusie na bijna twintig ABBA-hits was dat ze het ook niet meer hoefde te weten.
We schrijven vijf jaar later en Sophie heeft nog steeds geen DNA-test laten afnemen. Ze staat in Griekenland op het punt om een hotel te openen. Zoals Donna het altijd heeft gewild. Waaraan haar moeder nu precies is overleden wordt niet duidelijk. Wel krijgen we meer te weten over die roerige jaren zeventig die ertoe leidden dat Donna in korte tijd met maar liefst drie mannen het bed deelde en op het Griekse eiland belandde. Het past uitstekend bij de nostalgie van de Zweedse popgroep die wederom een groot aantal hits ter beschikking stelde.
Mamma Mia! Here We Go Again herhaalt vijf wereldhits uit het vorige deel, maar voegt ook een aantal wat onbekendere nummers toe. Het zijn geenszins kliekjes, want zelfs de nummers die het niet tot single schopten zijn het aanhoren waard. De vertolkingen zijn helaas wederom niet echt om over naar huis te schrijven. Seyfried liet in Les Misérables al horen dat ze over een vreemd vibrato beschikt en de toegevoegde autotune maakt dit nog lastiger te velen. Veel van de andere acteurs, zoals Pierce Brosnan en Julie Walters kunnen hun mond maar beter helemaal niet opendoen; althans niet om te zingen.
Dienstdoend regisseur Ol Parker mocht een verhaal in elkaar flansen dat nog minder om het lijf heeft dan de zoektocht van Sophie naar haar verwekker. Hierbij zapt Parker tussen het heden en het verleden. Lily James maakt als de jongere Donna de grootste indruk en beschikt over de beste zangstem van de cast (op de bijrol op het einde na). De mannen in haar leven, van wie één dus de toekomstige vader van Sophie is, zijn niet meer dan rekwisieten die het hoofd en hormonen van de jonge, net afgestuurde Donna op hol brengen.
Eigenlijk deert het iele plot nauwelijks als je een avond plezier wil hebben. Here We Go Again is een voortdurende afwisseling van dialogen en liedjes. Waar we Parker echt wel op mogen aanspreken is de lachwekkende keuze voor de nummers. Een jeugdige Harry probeert het hart van Donna te veroveren door Waterloo in te zetten in een Frans restaurant; toch een nummer dat gaat over de ondergang van Napoleon. En als een groep vissers samen met Colin Firth en Stellan Skarsgård op het eiland afvaren zingen ze Dancing Queen. Waar het op slaat zal wel voor altijd een raadsel blijven.
Het suffe gehalte is dit keer van hetzelfde niveau als de voorganger, maar liefhebbers van de vele ABBA-nummers, waarvan er nog veel meer in de begeleide score voorbijkomen, zal het allemaal een zorg zijn. Als je er wel een beetje klaar mee bent dan trekt Parker zijn grootste troefkaart. Niemand minder dan Cher komt als de oma van Sophie de boel opfleuren. In haar eerste filmrol in acht jaar steelt de prettig verbouwde zangeres de show. "De beste feestjes zijn die waar je niet voor bent uitgenodigd," aldus de diva die pas aankondigde met een heel album vol ABBA-covers te komen.
Mamma Mia! hoeft niet nog een keer. Ook leent dit vervolg van de bioscoophit zich niet echt voor een theaterbewerking. Het feit dat het de makers niet is gelukt om Streeps kwetsbare hedendaagse vertolking van de laatste ABBA-opname The Day Before You Came in de film te verwerken is eeuwig zonder. Daarvoor moet je de soundtrack aanschaffen. Als je geen genoeg van ABBA kunt krijgen dan heb je geluk: later dit jaar brengt de formatie voor het eerst in vijfendertig jaar weer twee nieuwe nummers uit.
