Betty Davis was begin jaren zeventig haar tijd ver vooruit, met haar diepe funk, seksuele teksten en gewaagde outfits. Daarmee positioneerde ze zichzelf als onafhankelijke, seksueel bevrijde zwarte vrouw in een Amerika dat daar of niet van wilde horen of het voor geld wilde uitbuiten. Ondanks haar enorme invloed op generaties funk- en soulmuzikanten bleef ze door het uitblijven van succes van haar platen toch uiteindelijk vooral bekend als de ex-vrouw van Miles Davis (wiens achternaam ze heeft gehouden). Onterecht, zo toont de nieuwe documentaire Betty: They Say I'm Different. Haar muziek was en is nog steeds fantastisch.
Betty: They Say I'm Different ontleent zijn titel aan het tweede album van Betty Davis, 'They Say I'm Different' uit 1974, misschien wel haar beste album. Maar de twee albums die zij in respectievelijk 1973 en 1975 uitbracht, 'Betty Davis' en 'Nasty Gal' zijn bijkans even funky en baanbrekend. Davis schreef en produceerde alle muziek zelf en werd een icoon voor wie echt op de hoogte was. Succes bleef echter uit. Vooral het brede (blanke) publiek en de muziekindustrie hadden in die tijd geen boodschap aan haar, of wilden de boodschap van vrijheid en seksualiteit (nog) niet horen. Uit teleurstelling stopte Davis in de tweede helft van de jaren zeventig met haar carrière. Ze trok zich niet alleen terug uit het publieke leven, maar leek helemaal van de aardbodem verdwenen.
Een deel van de documentaire Betty: The Say I'm Different is een poging om contact met haar te leggen en haar uit haar kluizenaarsbestaan te lokken. In eerste instantie had Davis daar helemaal geen trek in en bleef onvindbaar door niet in te gaan op de toenaderingen van de regisseur. Maar uiteindelijk gaf ze toe en verleende haar medewerking, hoewel ze niet voor de camera verschijnt. Maar ze is wel te horen, omdat ze toch iets te zeggen wilde hebben over hoe haar verhaal wordt verteld. Ze achtte het beter dat "ze het verhaal over mij vertellen terwijl ik nog leef, in plaats van na mijn dood."
Naast deze zoektocht naar de oude Betty Davis is de film vooral een eerbetoon aan haar funky muziek en uitdagende houding. Tijdloze nummers als 'He Was A Big Freak' (dat naar verluidt over Jimi Hendrix gaat, met wie ze na het kortstondige huwelijk met Miles Davis een verhouding had), 'If I'm In Luck I Might Get Picked Up', 'Anti-Love Song', 'Dedicated to the Press' en 'Don't Call Her No Tramp' zijn nu nog even prikkelend als destijds. En probeer er maar eens bij stil te blijven zitten, het zal heel moeilijk zijn. Betty: They Say I'm Different maakt duidelijk dat Betty Davis haar plek verdient in de galerij der groten van de Amerikaanse muziek. In eerste instantie voor haar eigen grensverleggende werk, maar toch ook een beetje voor haar invloed op Miles Davis die dankzij haar ook de funk opzocht eind jaren zestig en daarmee een nieuwe creatieve impuls aan zijn carrière gaf.
