Filmtotaal Recensie
Regie: Phil Cox | Cast: Betty Davis (zichzelf), e.a. | Speelduur: 55 minuten | Jaar: 2017
Betty Davis was begin jaren zeventig haar tijd ver vooruit, met haar diepe funk, seksuele teksten en gewaagde outfits. Daarmee positioneerde ze zichzelf als onafhankelijke, seksueel bevrijde zwarte vrouw in een Amerika dat daar of niet van wilde horen of het voor geld wilde uitbuiten. Ondanks haar enorme invloed op generaties funk- en soulmuzikanten bleef ze door het uitblijven van succes van haar platen toch uiteindelijk vooral bekend als de ex-vrouw van Miles Davis (wiens achternaam ze heeft gehouden). Onterecht, zo toont de nieuwe documentaire Betty: They Say I'm Different. Haar muziek was en is nog steeds fantastisch.
Betty: They Say I'm Different ontleent zijn titel aan het tweede album van Betty Davis, 'They Say I'm Different' uit 1974, misschien wel haar beste album. Maar de twee albums die zij in respectievelijk 1973 en 1975 uitbracht, 'Betty Davis' en 'Nasty Gal' zijn bijkans even funky en baanbrekend. Davis schreef en produceerde alle muziek zelf en werd een icoon voor wie echt op de hoogte was. Succes bleef echter uit. Vooral het brede (blanke) publiek en de muziekindustrie hadden in die tijd geen boodschap aan haar, of wilden de boodschap van vrijheid en seksualiteit (nog) niet horen. Uit teleurstelling stopte Davis in de tweede helft van de jaren zeventig met haar carrière. Ze trok zich niet alleen terug uit het publieke leven, maar leek helemaal van de aardbodem verdwenen.
