Voor haar rol van lesbische seriemoordenares Aileen Wuernos kwam Charlize Theron vijftien jaar geleden ruim vijftien kilo aan. Maar het was niet het extra gewicht dat Theron een Oscar opleverde. De Zuid-Afrikaanse bewees dat ze tot de beste uit het vak behoort. Inmiddels hoeven we daar niet meer aan te twijfelen. Voor haar hoofdrol in het gezinsdrama Tully maakte Theron het nog bonter. Ze at er bijna vijfentwintig kilo bij.
Bij Theron is flink aankomen nooit een trucje om te verbloemen dat ze maar matig werk aflevert. Spijtig genoeg had ze het met extra kilo's alleen dit keer ook niet gered. Theron speelt een degelijke rol van een moeder aan het einde van haar Latijn, die hulp van een kindermeisje voor de nachtelijke uren als redding ziet. Het drama van Jason Reitman is vooral een aaneenschakeling van episodes waarbij de afhankelijkheid en band tussen mama en nanny steeds meer groeien. Een echt geheel wil het niet worden.
Waarom moeder van twee Marlo nog een derde in de maak heeft moge een raadsel zijn. Onvoorzichtigheid zit wel in haar aard. Haar enige zoon is vaak compleet onhandelbaar. Zijn school verbloemt de speciale aandacht die het kind nodig heeft met eufemistische termen, maar de boodschap is dat Marlo maar beter haar zoon van school kan halen en speciale hulp moet zoeken. Als haar derde kindje geboren wordt blijkt het moederschap haar nu écht te veel te worden.
Marlo's hipsterbroer zweert bij een nachtnanny. Terwijl Marlo aan haar broodnodige slaap kan toekomen, zorgt het kindermeisje voor de baby. De vrouw moet niet denken aan deze extra hulp, maar als nanny Tully dan opeens op de stoep staat blijkt ze van onschatbare waarde. Marlo leeft helemaal op, heeft weer energie voor een normaal leven en zelfs haar huwelijk profiteert ervan. Ondertussen groeit de band tussen de vrouwen. Tot een punt waarop ze niet meer zonder elkaar kunnen.
Niemand minder dan Diablo Cody, bekend geworden van het meeslepende en eigengereide tienerdrama Juno, tikte het script voor Tully. Maar de schrijfster, die eigenlijk Brook Busey heet, weet het verhaal niet tot een geheel te smeden. Voor de hand liggende elementen worden door Cody vet aangezet. Dit geldt met name voor de vele contrasten tussen Marlo en Tully. Jong versus belegen, vrij versus gebonden, energiek versus oververmoeid: het zorgt voor voorspelbare dynamiek die op den duur gaat tegenstaan.
Cody lost het veel te laat op met wendingen die er dik bovenop liggen. Bovendien focust ze zo sterk op de band tussen de twee dames, dat bijvoorbeeld Marlo's echtgenoot veel te weinig aan bod komt. Daar blijkt een reden voor te zijn, maar het maakt het er allemaal niet veel origineler op.
Aan Theron ligt het allesbehalve. De actrice heeft net als in Monster geen enkele moeite om de menselijkheid en lelijkheid van haar personage te laten zien. Ze speelt een compleet uitgebluste vrouw die geleefd wordt. Juist wanneer ze weer begonnen is aan zichzelf te werken en weer is gaan joggen, roept haar bijdehante dochter aan de keukentafel: "Mama, wat is er met je lichaam gebeurd?"
De vraag die telkens weer boven komt drijven is of Tully het wel waard is om fysiek zo veel voor te moeten laten. Het antwoord laat zich raden. Toch had een minder begaafde actrice pas écht een ondermaatse film opgeleverd. Charlize Theron is de reden om Tully toch maar een kans te gunnen.
