Het is een vast recept: zet een aantal veel te zelfverzekerde, maar mager uitgewerkte jonge mensen bij elkaar en confronteer ze met een dodelijk plan. Dan kan het grote afstrepen beginnen. Het personage waar de meeste focus op ligt en die nog het best wordt uitgewerkt brengt er het het langst levend vanaf. Schrikeffect hier, boze identiteit of mysterieuze killer daar en gillen maar.
Je wordt haast er sarcastisch van als je bedenkt van hoe weinig creativiteit en originaliteit horror zich doorgaans bedient. Elke afwijking van dit vaste recept is haast een verademing, maar stiekem willen we ook wel de clichés en vaste ingrediënten. Niet voor niets is het genre nog steeds mateloos populair. Het is de ultieme popcornbeleving. Verstand op nul met een groep vrienden (en zeker niet je date) je verbazen hoe dom hersenloze personages zich laten afslachten en hoe je er zelf keer op keer weer intrapt. Heerlijk!
Het schrijversclubje van het bovennatuurlijke Truth or Dare heeft weinig moeite ondernomen om met iets nieuws op de proppen te komen. Hun verhaal over het uit de hand gelopen puberspelletje 'truth or dare' is meer van hetzelfde. De enige verrassing zit hem in de vraag of de zich snel afwisselende scènes nu wel of niet uitlopen op een bloedbad en zo ja hoe. Gaat het potentiële, aanstormende slachtoffer wel of niet de uitdaging aan en/of spreekt hij of zij wel of niet de waarheid?
De haastig geïntroduceerde personages onder leiding van de goeiige idealistische Olivia zijn een clubje te knappe en geslaagde studenten die tijdens hun voorjaarsvakantie naar Mexico gaan. Olivia komt in contact met een onbekende sympathieke gast die het vriendenclubje erin luist in een aftandse kerk op een heuvel aan zee. Om van zijn eigen vloek af te komen worden de studenten onderdeel van een waar spelletje 'truth or dare', met als inzet hun eigen leven.
Eenmaal terug in Texas krijgt Olivia als eerste de keuze tussen de waarheid spreken of iets heftigs doen. Voor anderen onzichtbare omstanders leggen haar dit dilemma voor en glimlachen daarbij demonisch. Haar vrienden geloven de lezing van Olivia niet, maar als de eerste dode valt tijdens een potje biljarten is ook voor hen duidelijk dat het menens is.
Truth or Dare, naar regie van de man achter Kick-Ass 2, is hersenloze paranormale horror zonder echt sterke scènes. De sterfgevallen zijn weinig verheffend en Wadlow slaat regelmatig de piepende en krakende plank mis met zijn timing. Het wil gewoon maar niet echt spannend of eng worden. In plaats daarvan voelt dit nog het meest aan als een flauwe komedie. En de oplossing wordt gezocht in wat gegoogel en Facebook. Serieus?
De cast is samengesteld uit een stel acteurs die uit diverse televisieseries zijn geplukt en die in de meeste gevallen veel ouder zijn dan de jonge twintigers die ze moeten vertolken. Plotmatig schurkt het aan tegen Final Destination en J-horror. Wel verdienen de schrijver een halve ster extra omdat ze nu eens een sympathiek homoseksueel personage ten tonele voeren die niet eens de stereotiepe lolnicht mag uithangen. Dat zijn coming-out tot plotmiddel wordt gemaakt is zelfs te vergeven. Had Truth or Dare maar wat meer van dit soort lef getoond.
