Lyndon B. Johnson, ook bekend als LBJ, was midden jaren zestig president van de Verenigde Staten. In de vijf jaar dat hij president was probeerde Johnson met een zeer progressieve politiek de verzorgingsstaat op te zetten in de Verenigde Staten, te beginnen met burgerrechten voor zwarte Amerikanen. Maar tegelijk is hij internationaal bekend vanwege de oorlog in Vietnam, die onder zijn supervisie officieus begon én escaleerde. Weinig van de complexiteit van dit politieke dier komt naar voren in de oppervlakkige biopic LBJ of in het acteren van Woody Harrelson, van wie vooral de nepneus en matige make-up opvalt.
Harrelson heeft wel de juiste lengte en postuur, maar overtuigt verder niet echt als Johnson. Zijn Johnson is een ietwat kleurloos figuur. Het is moeilijk voor te stellen dat hij zich via charisma en overtuigingskracht decennialang omhoog werkte in de Amerikaanse politiek en als president controversiële wetten erdoorheen wist te drukken. De niet bepaald indrukwekkende make-up komt vooral maf over. Harrelson komt over als een matige imitator tijdens een verkleedfeestje.
Regisseur Rob Reiner, bekend van onder andere A Few Good Men, The Princess Bride en This Is Spinal Tap, zegt de film te hebben gemaakt omdat hij Johnson een van de beste presidenten van de Verenigde Staten vindt. Qua binnenlandse politiek zijn daar zeker argumenten voor te vinden, maar de Vietnamoorlog blijft uiteindelijk toch aan zijn naam kleven.
LBJ plaatst hem vooral in de schaduw van de Kennedy's. Dat begint met de vertelstructuur. Johnsons jaren voor zijn presidentschap komen aan bod via flashbacks rond de moord op John F. Kennedy eind 1963. De film is al halverwege als die aanslag plaatsvindt. Johnson is de aangewezen opvolger, maar zelfs als president wordt hij overschaduwd door een Kennedy. In dit geval Robert F. (Bobby), die een grote hekel van Johnson had (en vice versa).
Af en toe zijn er wel hints naar wat voor kleurrijk figuur Johnson was. Hij vergadert met zijn ondergeschikten vanaf de wc, met de deur open totdat hij moet afvegen. Hij onderhandelt met een senator over een stem voor een wet en belt ondertussen met zijn kleermaker om die te instrueren dat hij wat meer ruimte voor zijn ballen wil in zijn broeken. Toch zijn het slechts kleine momenten, die niet in de buurt komen van hoe rauw en bruusk hij kon zijn. Zijn onderhandelingen met senators en andere politici missen zijn werkelijke, intimiderende overredingskracht. LBJ was een fascinerend en tegenstrijdig persoon over wie een veel interessantere, betere, langere en minder gehaaste film te maken valt.
