Ze werkt nou niet bepaald in een opbeurende of florissante omgeving, maar serveerster Katie houdt de moed erin. Het werk in een wegrestaurant in een uithoek van New Mexico is slechts een middel voor een betere toekomst. Katie is zeventien, maar als ze eenmaal volwassen is wil ze met haar moeder verhuizen naar San Francisco. Ze heeft er alles voor over om deze droom te verwezenlijken: zelfs het opgeven van haar eigenwaarde.
De Britse actrice Olivia Cooke geeft gestalte aan de titelfiguur in het onafhankelijke Amerikaanse drama Katie Says Goodbye. Ze heeft een sereen en gemoedelijk voorkomen, wat in schril contrast staat met de acties van haar personage. Want Katie doet meer dan enkel bedienen en tafels afruimen. Ze probeert nog wat extra geld te verdienen door haar lichaam te verkopen aan haar mannelijke klanten. Eigenaresse Maybelle heeft niet door dat haar trouwste werknemer in haar pauzes bij de vrachtwagenchauffeurs in de cabine kruipt of een ritje naar huis bij de sheriff maar moeilijk af kan slaan.
Debuterend filmmaker Wayne Roberts, wiens tweede project overigens Richard Says Goodbye zal heten, weet ondanks de op papier heftige thematiek een haast gemoedelijke sfeer neer te zetten. Dit is grotendeels ingegeven door de evidentie waarmee Katie geheel vrijwillig haar bijverdiensten genereert. Ze onderhoudt een warme band met haar klanten met als gevolg dat ze vrijwel altijd met respect wordt behandeld. Maar achter haar innemende aanwezigheid gaat toch wel meer ellende schuil. Een werkeloze moeder bijvoorbeeld die lusteloos op de bank ligt te zappen en niet doorheeft hoezeer haar dochter zich opoffert.
De gebeurtenis die het leven van Katie en de daaraan vasthangende (schijn)zekerheden in gevaar brengen is de sluimerende verliefdheid met ex-bajesklant Bruno. Waar je zou verwachten dat Roberts uitvoerig gaat belichten dat het steeds lastiger wordt om alle balletjes in de lucht te houden, stort de filmmaker zich liever op de innerlijke strijd die bij Katie losbarst. Hierbij hoort het groeiende besef dat de jongedame eigenlijk van alles en iedereen afhankelijk is. Ze is in de zevende hemel met wat een eerste verliefdheid lijkt, maar je vraagt echt af wat de zwijgzame en botte Bruno nou precies in haar los maakt.
Katie Says Goodbye is een drama over escapisme. Fysiek, want Katie wil haar geluk beproeven in de grote stad. Maar ook emotioneel, want de tiener raakt steeds verder van haar ethische kernwaarden verwijderd. Daar komt bij dat er werkelijk niets kwaads in de serveerster schuilt. Zelfs als er consistent in haar omgeving gelogen wordt speelt Katie het spelletje mee, zonder iemand af te willen vallen. Het is een nobele inborst, maar het zal zich vroeg of laat wreken. Want om het in de woestenij van het zuiden van de VS te kunnen rooien, moet je soms bikkelhard zijn.
Het lieve voorkomen van Cooke zou sommigen op de zenuwen kunnen gaan werken, juist omdat je het personage wat ballen zou gunnen. Maar tegelijkertijd heeft Roberts met het charisma van zijn hoofdrolspeelster goud in handen. Bij de fatalistische kanten van zijn verhaal en de geweldsmomenten werkt haar sereniteit juist versterkend.
Ondanks de harde werkelijkheid waarin Katie verkeert, is ze niet bang om haar te dromen van een beter leven werkelijkheid te laten worden. Noem het grenzeloos naïef, het rotsvaste geloof in de mensheid die zelfs door negatieve ervaringen nog niet is verpest, is haast jaloersmakend ook al brengt het haar nergens. Katie Says Goodbye is een sfeervol geschoten ingetogen relaas dat naast de wens om te ontsnappen gaat over de reikwijdte van ambities en wat je er voor over hebt om deze te bewaarheiden.
