Mesteren (vrij vertaald: The Man) is de nieuwste film van de Deense regisseur Charlotte Sieling die na een imposante internationale carrière terugkeert naar haar geboorteland. Na haar jarenlange wandeling door televisieland (Borgen, Homeland en The Killing om er een paar te noemen) retourneert de Deense naar de filmwereld en neemt het heft in eigen handen door haar zelfgeschreven scenario te verfilmen. Sieling schotelt iets anders voor dan dat we van haar gewend zijn. Ditmaal geen Scandinavische krimi of meeslepende thriller, maar verrassend genoeg een familiedrama dat zich afspeelt in een prominent Deens kunstenaarsmilieu.
De beroemde kunstenaar Simon is vanaf het begin van de film de ongetwijfelde Mesteren: dé man die een indrukwekkend modern kunstimperium heeft opgebouwd en in een jaloersmakend ruim atelier een hoop mensen voor zich heeft werken. Hoewel de gemiddelde bekende kunstenaar in praktijk wellicht wat minder ruimte, personeel en rode wijn heeft, vertolkt Simon waardig de rol van een starre, maar tegelijkertijd charismatische kunstenaar. Het reilen en zeilen van een soortgelijke onderneming is natuurlijk ook geen makkie. Zeker niet als je zoon die je jarenlang niet hebt gezien ineens voor de deur staat.
Vanaf het moment dat zijn zoon Casper het atelier binnentreedt, doet ook banaal drama zijn intrede. Want zoals dat schijnbaar gaat in de kunstwereld vervallen alle sociale onhandigheden en worden de gebruikelijke koetjes en kalfjes die men zou verwachten met het grootste gemak van tafel geveegd; in Mesteren is hier geen ruimte voor. Casper is binnen en nog geen minuut later hebben vader en zoon ruzie. We zien enkel drama, seksuele spanning en een overdreven carrièredrang. Deze ingrediënten duwen vaak geforceerd en uit het niets het verhaal voort. Geen enkel personage krijgt op deze manier écht de kans om voor inleving of empathie te zorgen. De personages dienen enkel nederig het plot en bewegen deze vooruit. Een gemiste kans om de diepgewortelde gevoelens van personages zoals Simon op beklijvende wijze over te brengen. De bedoelde spanning en intriges blijven op deze manier zoutloos aan de oppervlakte.
Casper, ook kunstenaar, voelt zich thuis in het kunstzinnige gezelschap. Hij doet dagenlang zijn eigen ding en zijn groeiende populariteit in de groep leidt tot ergernis van zijn jaloerse vader. Met Casper in het kielzog voelt Simon zijn imperium langzaam afbrokkelen. Maar Casper lijkt iets te bekokstoven waar niemand rekening mee hield. Want hoe Casper de hoofdzaak in Simons leven wordt, wordt Simon in een wraakzuchtig slotakkoord ook de hoofdzaak in Caspers leven. Maar dit laatste klinkt misschien spannender dan dat het is.
