Bij velen zal All the Money in the World waarschijnlijk bekend (komen te) staan als 'die film waar Kevin Spacey uitgeknipt is'. Kort nadat de voorheen zo gewaardeerde acteur keihard van zijn voetstuk was gekukeld, nam regisseur Ridley Scott de ingrijpende beslissing Spacey uit zijn film te knippen en de rol te hercasten. Nu is het niets nieuws om een acteur uit een film te verwijderen (ter stroomlijning van Body of Lies werd de volledige bijdrage van Carice van Houten geschrapt) of in een laat stadium te hercasten (toen Liam Neeson niet beschikbaar bleek voor heropnamen van The Hangover Part II werd hij volledig vervangen door Nick Cassavetes), maar de kwestie Spacey is wel degelijk een geval apart.
All the Money in the World was namelijk al volledig afgerond toen Spaceys imago verbrokkelde en over zijn vertolking was men volkomen tevreden (er werd zelfs al gewerkt om hem aan een derde Oscar te helpen). Vanuit een productioneel oogpunt was er dus geen noodzaak zijn bijdrage te verwijderen. Maar films zijn nu eenmaal handelswaar (vooral degene die gemaakt zijn in Hollywood) en er was een reële kans dat de film als gevolg van de opstapelende verhalen over Spaceys seksuele wangedrag zou worden geboycot. Dat krap een maand voor de geplande release cast en crew opnieuw werden opgetrommeld voor heropnamen met een vervangende acteur, heeft waarschijnlijk niet zozeer te maken met de morele verhevenheid van Hollywood, maar kan beter worden beschouwd als een gevalletje schadebeperking ten behoeve van de levensvatbaarheid van een film.
Aldus is in de uitgebrachte versie Kevin Spacey vervangen door Christopher Plummer, die toevallig een achternaam deelt met de acteur die reeds was gecast als zijn kleinzoon. De twee zijn weliswaar geen familie, maar de overeenkomstige naam is wel toepasselijk, want beide Plummers spelen een J.P. Getty. De oudste daarvan is ten tijde van de film (1973) veruit de rijkste man ter wereld, maar dat betekent geenszins dat zijn omgeving daarvan de vruchten plukt. Getty is de vleesgeworden Dagobert Duck, die glunderend vertelt hoe hij op de markt met een uur onderhandelen een paar dollar van de vraagprijs heeft weten af te dingen. Rijkdom is zijn levensdoel en daar moet alles voor wijken.
En dan wordt ineens zijn gelijknamige kleinzoon in Italië ontvoerd en klinkt er een losgeldeis om zeventien miljoen dollar. Een bedrag dat Getty makkelijk kan ophoesten, maar daar blijkt de oude krentenkakker allerminst toe bereid. Het beste dat zijn voormalige schoondochter Gail (de moeder van de ontvoerde Paul) van Getty mag verwachten, is dat zijn werknemer Fletcher Chase zich in de zaak vastbijt. Deze voormalige CIA-spion is een begenadigd onderhandelaar, maar zonder de gewenste financiële steun van zijn baas is het lastig praten met ontvoerders. Het resulteert in hoog spel tussen de kille Getty, de in onzekerheid verkerende Gail en de Italiaanse maffia, waarbij Chase zo goed mogelijk probeert te laveren tussen alle betrokken partijen.
Scott houdt de spanning er goed in en ziet zich geholpen door een zeer vaardig acterende cast. Plummer weet J.P. Getty binnen de menselijke perken te houden, Mark Wahlberg is prima op dreef als de onderkoelde Chase en Michelle Williams speelt ronduit geweldig als steeds wanhopiger wordende moeder. Voor veel actrices zou dit een carrièrehoogtepunt zijn, ware het niet dat Williams bijna jaarlijks een rol van dit kaliber neerzet. Het is echter de verteller zelf die een beetje tekortschiet. Zijn film bevat volop prachtige shots, maar mist enigszins de gewenste flow. Dat is vooral merkbaar in het eerste halfuur, waarin nogal haastig de complexe Getty-familiegeschiedenis wordt neergezet. Scott lijkt deze uitleg maar zo snel mogelijk achter de rug te willen hebben zodat hij verder kan met de ontvoering. Hoewel dat inderdaad het interessantste deel is, had een sterker fundament het mogelijk nog meeslepender kunnen maken.
