Het wil nog wel eens verrassend uitpakken om komische acteurs in dramatische rollen te casten. De beste acteerprestatie van gekkebekkentrekker Jim Carrey is zonder enige twijfel zijn hoofdrol in Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Maar ook Adam Sandler was enorm goed te pruimen in Punch-Drunk Love. Ben Stiller is een acteur die de lach aan zijn kont heeft hangen. Af en toe probeert hij serieus te doen.
Nu is Brad's Status niet bepaald een project waar de loodzware zaken des levens worden aangeroerd. Toch appelleert filmmaker Mike White voor zijn tweede speelfilm aan een gevoel dat velen van ons zullen herkennen. Titelpersonage Brad vraagt zich haast hardop af of dit nou alles is wat het leven te bieden heeft. Had er niet meer ingezeten?
Een existentiële levensvraag is het niet, want de gedachtegangen van Brad beperken zich vooral tot materiële zaken. Brad runt een ngo die donateurs en goede doelen aan elkaar koppelt. Zijn voormalige studievriendjes hebben de zaakjes in zijn optiek beter voor elkaar. Een privéjet, met pensioen op je veertigste op een tropisch eiland met twee jonge vriendinnen of een bekende kop die veelvuldig in de media komt opdraven.
Brads zoon Troy is een getalenteerd musicus en gaat met zijn vader op universiteitenjacht. Tijdens hun zoektocht wordt Brad flink met zijn neus op de feiten gedrukt. Troys vrienden weten zo veel beter wat ze met hun leven en de wereld willen aanvangen dan Brad ooit heeft gedaan. Troy zal niet dezelfde fouten maken als zijn vader en daar kunnen Brads vrienden, die hem veelal links hebben laten liggen, nog weleens handig bij van pas komen.
Met Brad's Status laat Stiller zien dat hij niet altijd de chaotische grapjurk hoeft uit te hangen en dat ook hij als acteur op zoek is naar enige verdieping. Hij ontpopt zich als een ware filmvader die het beste met zijn zoon voor heeft, maar het hierbij niet kan nalaten het op zichzelf te betrekken. Zijn personage blijft dikwijls hangen in de 'wat als'-gedachte, maar komt hierbij behoorlijk oppervlakkig naar voren. Het zou toch niet alleen moeten draaien om mooie spullen en vrouwen.
White laat zijn hoofdpersoon diverse fasen doorstaan, waarbij Brad een beetje achter de troepen aanloopt. Als kijker heb je al lang en breed door waar het in het leven van Brad om zou moeten draaien. Hij heeft een energieke, zelfstandige vrouw en een geweldige talentvolle zoon. De mooiste momenten in dit vlakke drama komen uit de gesprekken die Brad voert met een andere generatie.
Het zijn telkens andere personages die Brad met zijn neus op de feiten moeten drukken. De sterkste aanwezigheid komt van Michael Sheen die een arrogante Witte Huis-commentator speelt die zijn oude studievriend aanvankelijk geen blik meer waardig gunt.
De thematiek dat het gras elders altijd groener lijkt wordt er hardhandig ingeramd, maar er spreekt ook een intense hoop vanuit. Het zijn de huidige generaties die vervuld zijn met ambitie en idealen. Dit zijn dezelfde idealen die ooit het levenspad van Brad hebben uitgestippeld. Toch doemt de angst op dat ook de jonkies wellicht van een koude kermis thuis zullen komen.
Brad's Status is een prettig tussendoortje, waarin een kern van waarheid en waarachtigheid schuilt, maar dat nog net wat beter uit de verf was gekomen als White echt wat meer had geïnvesteerd in de dialogen en intermenselijke interacties. Stiller brengt het er heel aardig vanaf, maar mist het dramatische gewicht om echt te beklijven.
