Het is alweer twaalf jaar geleden dat de bioscoophit March of the Penguins ons hart nog sneller deed smelten dan de poolkappen door de opwarming van de aarde. De natuurdocumentaire, met Engels commentaar van Morgan Freeman en een Nederlandstalige voice-over van komiek Urbanus, zette bovendien de trend van de narratieve natuurfilm.
Enkel kijken naar mooie beesten en hun opmerkelijke gedrag is namelijk niet meer voldoende. Om ons helemaal met de dieren te vereenzelvigen vinden we het prettig wanneer we hun gedrag kunnen begrijpen. Het gevolg is een creatief, maar geforceerd verhaaltje bedacht door de documentairemakers waarin we de pinguïns allerlei menselijke eigenschappen en handelingen toebedelen.
De filmhit uit 2005 bewees al dat dit helemaal niet bezwaarlijk hoeft te zijn en dat er ook wel een kern van (educatieve) waarheid in de fantasierijke geest van filmmakers was verwerkt. March of the Penguins zorgde bovendien voor een ware pinguïnmanie, waar met name de animatiestudio's lekker op meeliftten. Filmmaker Luc Jacquet kon het dan ook niet (na)laten om met een vervolg op de proppen te komen, wederom onder vlag van de natuurdivisie van Disney.
Het is nog steeds een hard gelag op de Zuidpool. Waar het vorige deel verhaalde over de barre tocht die de zwemvogels in polonaise moesten afleggen over het poolijs en de diverse gevaren die ze het hoofd moesten bieden, draait dit vervolg helemaal om het krijgen en opvoeden van nageslacht. Jacquet legt het moment waarop een pinguïnkuiken nog een ei is tot de eerste stapjes op het ijs vast met drones en onderwatercamera's. Hoe ervaart het jonge dier zijn nieuwe leven en welke gevaren liggen op de loer?
In ons land komt March of the Penguins 2 uit met commentaar verzorgd door Thomas Acda. De acteur, schrijver, cabaretier en zanger moet duidelijk in zijn rol komen, want zijn voice-over is vooral de eerste minuten krampachtig leuk en oplezerig. Gaandeweg groeit Acda als verteller, waarbij hij meer zijn eigen draai aan de verslaggeving en observaties weet te geven.
Jacquet toont ons wederom mooie plaatjes, maar de vraag wat een vervolg nu daadwerkelijk toevoegt doemt dikwijls op. Zo ontstaan er diverse momenten waarop de verveling toeslaat, omdat er simpelweg te weinig gebeurt in het leven van de peuterpinguïn. Dit tweede deel ziet er wederom adembenemend uit en laat ook een evolutie zien in de natuurdocumentaire waar bijvoorbeeld de BBC met hun Planet Earth-reeks flink aan heeft bijgedragen.
Als vervolg stelt Jacquets natuuravontuur enigszins teleur, omdat het weinig nieuwe inzichten biedt en vooral meer van hetzelfde is.
