''This loneliness won't leave me alone,'' zong Otis Redding vijftig jaar geleden in '(Sittin' on) The Dock of the Bay'. Zijn woorden zijn nog steeds relevant want eenzaamheid is van alle tijden. En als je daardoor of daarmee in isolement raakt, kunnen de eenzaamheid en dat isolement elkaar versterken waardoor je er steeds moeilijker uit geraakt. Dan laat die eenzaamheid je dus niet meer alleen. Aloys Adorn weet er alles van in Aloys.
Aloys Adorn is privédetective in navolging van zijn vader. Samen hadden ze een tweemansbedrijf, maar zijn vader is overleden. Nu is Aloys alleen op de wereld, want zijn vader was de enige mens van betekenis in zijn leven. Aloys enige menselijke contact is de Chinese afhaal om de hoek en zijn cliënten, maar die spreekt hij alleen over de telefoon.
Aloys spendeert zijn dagen met het bespieden en afluisteren van de levens van anderen, zonder zelf ook maar te dromen van een eigen leven. Hij leeft en werkt in het oude appartement van zijn vader, waar zij eerder samen woonden. Inclusief de verouderde inrichting, apparatuur en het orgel van zijn vader, waar hij nooit op mocht spelen. Zelfs de begrafenis van zijn vader beleeft hij via de camera van hun bedrijf, waarna hij regelmatig het bandje daarvan terugkijkt.
Aloys' isolement wordt doorbroken doordat hij van een tas met tapes wordt beroofd, inclusief die van de begrafenis - maar ook van de buitenechtelijke seks van de man van zijn recentste klant. Dan belt de dief hem op. Zij chanteert hem met de tapes en dwingt hem tot een telefonisch hersenspelletje, waarbij hij zijn ogen moet dichtdoen en zich in gedachten naar de plek moet verplaatsen die zij beschrijft. Eerst verzet Aloys zich, maar al snel vindt hij soelaas in het bos dat zij voor hem heeft bedacht.
Dan verliest hij zich in de fantasiewereld die zij samen aan de telefoon creëren en wordt de film pas echt interessant. Nu zoekt hij contact met haar en blijkt zij zo haar eigen (psychische) problemen te hebben. Er ontstaat een verstandhouding tussen twee verloren zielen in dit steeds scherpere portret van pijnlijke eenzaamheid en isolement. Visuele illustratie is er in de vorm van bijvoorbeeld het oude appartement, maar de thematiek komt vooral terug in het geluid. De geïsoleerde geluiden van het bos en later de fantasieën van het duo, snijden het geluid van de werkelijkheid af of voorkomen dat de realiteit de oren van Aloys bereikt.
Aloys is zo gewend aan zijn isolement, dat zijn fantasieën via de telefoon een wereldschokkend evenement zijn. Als de persoon die de fantasieën voedt en er evenveel van geniet dan opeens voor de deur staat, schrikt hij daar zo van dat hij niet opendoet en vlucht naar de fantasieversie van haar, een perfect beeld dat al van hem houdt zonder dat hij werkelijk fysiek met haar hoeft om te gaan. Gezien zijn persoonlijkheid en verleden een begrijpelijke reactie, maar zo pijnlijk en hartverscheurend. Je hoopt zo dat er door dat isolement wordt heen geprikt.
