Een personage met een lichamelijke handicap én een ongelooflijke wilskracht is een zegen voor een feelgoodfilm. De kloof die tussen zijn dromen en de realiteit gaapt kan immers niet groter worden, zou je zeggen. Zo'n tegenstelling levert in eerste instantie veel gemak op voor de scenarioschrijvers: met weinig inspanning kunnen zij obstakels opwerpen die passen bij de problematiek van het beperkte personage.
Als een van de schrijvers dan zélf een ervaringsdeskundige blijkt te zijn, dan is het schrijven van een scenario helemaal een peulenschil. In het geval van het waargebeurde Mein Blind Date mit dem Leben is dat de in Duitsland geboren Saliya Kahawatte, die een autobiografie schreef over zijn strubbelingen met een zeldzame oogziekte. Wat begon met een klein grijs vlekje op zijn netvlies, breidde zich al snel uit tot een olievlek; binnen de kortste keren was hij het grootste deel van zijn gezichtsvermogen kwijt. Volgens de oogarts ziet hij nu nog maar voor vijf procent.
Maar de jonge student laat zich niet de lappenmand in praten en besluit dat hij zijn voorgenomen doel wil verwezenlijken: werken in het Bayerische Hof, een prestigieus vijfsterrenhotel in het hart van München. Om te slagen zal hij zijn handicap met allemaal ingestudeerde handelingen (het tellen van traptreden en voetstappen) moeten zien te verbloemen, wat hem aanvankelijk een hoop moeite kost. Gelukkig kan hij rekenen op de steun van sommige familieleden en enkele werknemers in het hotel. Vooral met medesollicitant Max ontstaat al vroeg een band die gebaseerd is op wederzijds vertrouwen.
Aardig is vooral dat regisseur Marc Rothemund (die eerder onder andere Sophie Scholl - Die Letzten Tage maakte) zijn best doet om de belevingswereld van Saliya invoelbaar te maken. Regelmatig kijken we door een soort melkachtig glas, waarbij slechts vaagjes de contouren zijn te onderscheiden van de andere personages. Ook versterkt Rothemund zo nu en dan de omgevingsgeluiden; de ene keer om exact te bepalen waar een schoon wijnglas staat, de andere keer om verwarring te zaaien in een afgeladen eetzaal.
Ondertussen staat Saliya's leerproces constant onder een subtiele spanning, want zal zijn handicap onopgemerkt blijven bij zijn sikkeneurige leermeesters? Hoewel het antwoord zich laat raden, zorgen de makers in de tussentijd voor voldoende afwisseling tussen (soms wat flauwe) grapjes en licht verteerbaar drama. De meeste situaties werken redelijk goed, omdat ze voortvloeien vanuit het ongemak dat gepaard gaat met de handicap van Saliya. Toch zitten er ook een aantal missers tussen, zoals wanneer de jonge hotelier zijn vinger er zowat afsnijdt met een vleessnijmachine en het bloed in het rond spuit. Wellicht komisch bedoeld, maar de plotseling gruwelijke aard van de scène doet eerder fronsen dan op de lachspieren werken.
Het inkijkje dat Rothemund biedt in de wereld van de hotellerie is nog best behapbaar, maar ook niet meer dan dat. De Duitse regisseur maakt soms te veel gebruik van hippe tijdsverloopmontages, die weliswaar de vaart in het verhaal houden, maar de kijker ook beletten om emotionele aansluiting te vinden bij de personages. Pas halverwege de film, wanneer excuusvrouw Laura haar entree maakt, is iets van een warm hart te ontwaren in Mein Blind Date mit dem Leben. Maar écht emotioneren doet Rothemunds film niet, daarvoor zit het gekunstelde einde toch een beetje in de weg. Flauw, maar waar: zelfs een blinde kan zien waar het heengaat met Saliya en Laura.
