Gezien de Hollywoodtrend om zoveel mogelijk verschillende shots, schuddende camera's en special effects in een enkele seconde te proppen, is een film uit de Roemeense New Wave best verfrissend. Een filmgenre dat gaat voor neorealisme, en in het geval van Christi Puiu's nieuwste film een kleine drie uur besteedt aan een ingetogen familiebijeenkomst rondom een begrafenis. De film opent met een verbijsterend lang shot, het beeld opgevuld met autopanelen en mensen die zich ertussen proberen voort te bewegen, op weg naar het familiehuis. Het tempo is laag, het dagelijks leven omslachtig en de ruzies onderweg worden breed uitgemeten.
Lary en Sandra ruziën in de auto over het verkeerd gekochte prinsessenjurkje van hun dochter die meedoet aan een toneelstuk op school. Sandra vertelt gepassioneerd waarom de kleur essentieel is. Lary luistert ongeïnteresseerd en bevraagt waarom het uitmaakt. Beiden hebben een andere interpretatie van de 'juiste' kleur, de broeders Grimm worden erbij gehaald, de versie van Disney, elke mogelijke herinnering of standpunt vliegt voorbij. Het is een treffende imitatie van felle discussies met familieleden. Woordenwisselingen die zinloos lijken maar wel degelijk iets diepers aanduiden. Christi Puiu probeert vreemde en ongemakkelijke confrontaties die ontstaan tijdens een familiebijeenkomst te vangen op film. Bovenal hoe herinneringen en interpretaties daarvan steeds verder uit elkaar groeien.
Eenmaal aangekomen bij het familiehuis verlaat de camera Lary en Sandra en zweeft door het nauwe interieur om diverse familieleden te volgen. Onder anderen een onsympathieke oma die begint over communisme, een internetverslaafde die men probeert te overtuigen van de ware gebeurtenissen rondom 9/11 en een dochter die het pak van de overledene besmeurt door er een dronken vriendin op te parkeren. Door het langdurig volgen van dit ensemble van bijzondere mensen, met een afstandelijke blik, krijg je welhaast het gevoel dat de overledene nog meekijkt. Je gluurt door kiertjes naar de bijeenkomst, discussies vinden plaats in krampachtige halletjes en hoekjes in de verte. Oninteressante momenten of langdurige overgangen zijn niet gecensureerd in de montagekamer. Het is aan onze hersencellen om deze details al dan niet te vergeten, net zoals de personages in de film dat doen met hun herinneringen. Enerzijds een vernuftige stijlkeuze, anderzijds zorgt het voor verstrooide narratieve elementen en een slakkentempo.
Ondanks het bijzondere filmstijltje dat her en der met de regels breekt, zijn er toch drie aktes te ontwaren, die elk starten met de komst van nieuwe personages. Er zijn tevens drie hoofdthema's in de film verwerkt: respect, egoïsme en uiteraard herinnering. Dit komt soms naar voren in uiterst subtiele opmerkingen, maar ook in beladen confrontaties. Helaas worden de boeiende thema´s zelfs met drie uur speeltijd nooit echt ontplooid, enkel aangestipt.
Puur als vastlegging van een realistische en dramatische familiebijeenkomst is de film redelijk succesvol. Het verhaal is echter weinig meeslepend. Er worden ambigue personages ingezet en overtuigende acteerprestaties, maar je moet het achtergrondverhaal grotendeels zelf uitkienen. Er ontstaat weinig krachtige opbouw door de onduidelijke aard van de film en er mist daardoor ook emotionele impact. De ogenschijnlijke hoofdpersoon Lary komt het dichtst in de buurt van een inleefbaar personage, na een emotionele uitbarsting tussen andere familieleden en zijn reactie op het chaotische slotstuk. Hij is de norsheid zelve, geeft zelden zijn gedachten prijs als plaatsvervangend vaderfiguur en verwerkt uiteindelijk alle stress op zijn eigen nuchtere manier.
Sieranevada weet de eigenaardigheden van een familiebijeenkomst te vangen en is een opmerkelijke film als je de ontzettend subtiele details eruit kunt halen. Hij mist echter een sterk hart dat alle elementen samenbindt of een scherpe naargeestige toon die de ervaring dragelijker maakt, zoals Puiu's eerdere werk The Death of Mr. Lazarescu. Sieranevada is een opmerkelijke, doch sporadisch boeiende film voor filmliefhebbers met bovenmenselijk geduld.
