Wat zou haar moeder toch uitspoken, binnen in dat afgetrapte pand langs de Vlaamse autoweg? Tijdens werkuren wordt de zesjarige Eline steeds door haar oom op sleeptouw genomen of moet ze buiten in de auto wachten. Moeder Sylvie treedt nooit te veel in detail over haar baan. Ze knuffelt oude eenzame mannen, is het verhaal. Genoeg om haar dochtertje om de tuin te leiden misschien, maar niet om haar te beschermen tegen de harde realiteit. Een bordeel blijft een onberekenbare omgeving, wordt pijnlijk duidelijk in Le Ciel Flamand.
Aanvankelijk geeft regisseur Peter Monsaert (Offline) nog een opvallend milde, menselijke schets van de Vlaamse prostitutie. In bordeel Le Ciel Flamand komen inderdaad vriendelijke oude mannen en gaat het personeel bedachtzaam en integer met hun werk om. Geen parfum bijvoorbeeld, want dat zou de bezoekers bij thuiskomst wel eens duur kunnen komen te staan. Al snel komt echter ook de donkere zijde naar voren. Vervelende, agressieve of denigrerende klanten zijn geen zeldzaamheid. En blijkbaar lopen er ook volbloed monsters rond.
Dat wordt duidelijk wanneer Eline haar nieuwsgierigheid niet meer kan bedwingen en toch naar binnen dribbelt. Monsaert houdt de camera laag om zijn jonge personage te volgen, de vreemdeling die een praatje met haar maakt blijft grotendeels buiten beeld. Even later blijkt in welke gevaarlijke val het meisje is gelopen. Ze wordt in een verlaten auto gevonden, seksueel misbruikt. De ontstelde en vooral woedende Sylvie moet en zal de onderste steen boven krijgen.
Veelbelovend, vooral omdat Monsaert in zijn opzet zo dichtbij Eline blijft. Wat doet zo'n wandaad (volledig buiten beeld gehouden) met een meisje dat het concept van seks nog niet begrijpt? En vooral: krijgt zo'n kind er niet juist meer van mee door de reactie van haar ouders? Dat laatste stond centraal in het sterke Amerikaanse drama Trust, waarin een tienermeisje zich het bed in liet praten door een date die zich online veel jonger had voorgedaan dan hij echt was. Wat is dan schadelijker: het misbruik van een naïef meisje of haar vader die het pijnlijke incident blijft oprakelen tot hij gerechtigheid heeft gekregen?
Zulke vragen hadden een snijdende film van Le Ciel Flamand kunnen maken, maar jammer genoeg verlegt Monsaert zijn focus. In zijn drama over een worstelend, gebroken gezin, komt het accent te liggen op de zoektocht naar de dader. Een vrij conventionele mix van thriller en drama volgt. Terwijl de politie in het duister tast, gaat Sylvie ook zelf aan de slag om via haar klantenregister naar het beest te zoeken. Oom Dirk biedt regelmatig een helpende hand maar wordt afgesnauwd en moet vooral uit de buurt blijven. Ook daar zit iets dus niet helemaal goed.
Monsaert overtuigt met zijn grauwe, sinistere schets van mensen aan de rand van de samenleving die de wanhoop nabij zijn, mede dankzij sterk spel van Sara Vertongen en Wim Willaert. Zonde alleen dat het grootste slachtoffer te weinig aandacht krijgt. Eline hobbelt er een beetje bij terwijl de strooptocht van Sylvie en Dirk steeds verder uit de hand loopt. Zeker tegen het eind begint dat te wringen. Het benauwende milieu komt sterk binnen, de schade die kinderen daar oplopen minder.
