Menno Meyjes begon zijn carrière in de filmwereld als scenarist voor een aantal grote Hollywood-producties, maar op eigen bodem lijkt hij tegenwoordig de smaak van de Nederlandse boekverfilming te pakken te hebben. Na eerder Menno Kochs Het Diner en Simone van der Vlugts De Reünie geregisseerd te hebben, is dit jaar Jessica Durlachers De Held aan de beurt. Buiten het feit dat alle drie films tot het thrillergenre behoren, valt er nog een andere gemeenschappelijke factor te bekennen: Daan Schuurmans. In De Held laat hij zich van zijn naarste kant zien, met een gedreven psychopatenrol.
De Joodse Sara Silverstein verhuist met haar gezin van Los Angeles terug naar Nederland om dichter bij haar ouders te zijn. Bij terugkeer verloopt het familiediner aanvankelijk wat stroef - vooral door het aanhoudende gemopper van haar bejaarde vader - maar zo gauw zoon Mich zijn intrede doet lijkt alles weer pais en vree. Voor even dan, want al gauw spreekt de voice-over een onheilspellende belofte uit: Dit is de allerlaatste keer dat de volledige familie Silverstein gelukkig bij elkaar aan tafel zal zitten. De aanstichter voor alle ellende die zal volgen, is een mysterieuze belager die een geschiedenis met de familie lijkt te hebben.
Meyjes laat de kijker voortdurend gissen naar wat de aanleiding kan zijn voor alle terreur die de familie Silverstein te verdragen krijgt. Grootvader Herman lijkt een traumatisch jeugdgeheim voor zich te houden, dat via flashbacks regelmatig steeds iets verder wordt uitgelicht. Het is een aardige manier om de kijker bezig te houden met het mysterie, maar die aanpak heeft ook een keerzijde: voor een thriller komt de film helaas maar erg traag op gang.
Het helpt ook niet mee dat het hoofdpersonage gaandeweg steeds meer ergernis op weet te wekken. Monic Hendrickx werkt vooral op de zenuwen als een wat zeurderig, hysterisch slachtoffer, die de bedreigingen aan haar adres vooral blijft ontkennen in plaats van het hoofd te bieden. Bovendien doet haar te uitleggerige voice-over vaker kwaad dan goed. Daan Schuurmans is daarentegen uitstekend als de geheimzinnige belager van het gezin, en weet als intimiderende psychopaat de film van - de toch iets te vaak ontbrekende - spanning te voorzien.
Via de wat moeizame balans tussen flashbacks en voortgang in het verhaal, wordt langzamerhand duidelijk hoe de verborgen trauma's uit het verleden hun weerslag vinden op het nageslacht. Op zich zitten hiermee een aantal interessante thema's in De Held verborgen, over wraak, angst, schuldgevoelens, oorlogsverwerking en weerbaarheid. Helaas gunt Meyjes de kijker niet al te veel tijd om deze thema's tot zich te nemen, aangezien hij in de finale de zaken op een bijzonder gehaaste en ongeloofwaardige wijze afraffelt. Wat meer structuur en samenhang hadden deze verfilming goed gedaan.
