Een geweerschot weerklinkt door het bos. De schutter aanschouwt de nog levende en slordig neergehaalde eend en overpeinst of hij het dier uit zijn lijden moet verlossen. Verantwoordelijkheid is een belangrijk thema in The Daughter, een vrije bewerking van het oude toneelstuk The Wild Duck en tevens het filmdebuut van de Australische toneelregisseur Simon Stone. De invloed van Stone verraadt zich door de setting: die is verplaatst naar een pittoresk en eenzaam Australisch dorpje omringd door eindeloze bossen. Wanneer de lokale houtfabriek plots wordt gesloten zal Oliver zonder werk voor zijn familie moeten zorgen, terwijl zijn baas Henry zich voorbereidt op een dure en grootse bruiloft. Een oude bekende van beide mannen komt voor de gelegenheid terug na een langdurige afwezigheid en kan het niet laten diepgewortelde familiegeheimen te ontsluieren.
De kracht van Stones adaptatie ligt vooral in de enerverende aanloop naar de bruiloft. Er hangt voortdurend een aura van onschuld of een geteisterd geweten rondom de personages. De opbouw naar de onthullende en hevige climax is goed uitgewerkt. De kern van het verhaal is behouden en stiekem best voorspelbaar maar de ingetogen regie is een stille kracht. Door de plottwists en gevolgen zoveel mogelijk visueel te impliceren en zo min mogelijk uit te spreken, hangt het dreigende familiedrama constant als een donderwolk boven ieders hoofd. Wanneer het eenmaal losbarst, is het prachtig om te zien hoe de ongelukkigheid van een enkel persoon een kettingreactie van emoties kan veroorzaken, die als een opstapelende lawine iedereen meesleurt.
Stone weet alles mooi te verbinden met een sterke rode draad; alles staat in het teken van verlaten worden. Een gelukkige familieman, een herstellende alcoholist of een meisje dat naarstig op zoek is naar intimiteit, zelfs het vrolijkste personage breekt wanneer hij of zij plots in de steek wordt gelaten. Die thematische cohesie wordt onderstreept door de eenzame bossen of desolate supermarkten in het schilderachtige dorpje. Het komt nog wel het mooist naar voren in een simpel shot waarin Charlotte in alle wanhoop in huilen uitbarst en de overige bruiloftgangers ongestoord blijven schuifelen op de dansvloer. Een enkele bediende probeert met tegenzin haar te helpen maar is allerminst emotioneel beschikbaar. Het originele toneelstuk komt uit Noorwegen en het intieme verhaal van een dramatische onthulling op een familiefeest heeft zeker wat weg van Deense films als Festen of After The Wedding. De Australische setting, de themas van verlating en het eenzame sfeertje dat Stone hier neerzet geeft het echter een geheel eigen identiteit.
Nadeel van de zware focus op een verbindend thema, is dat het daadwerkelijke hoofdconflict wat simpel lijkt. Alles komt voort uit een enkele verborgen waarheid die naar buiten komt. De manier waarop alles uit elkaar valt, lijkt op momenten melodramatisch. Dat komt onder andere doordat er eerder sprake is van een ensemble dan een enkele hoofdpersoon, waarbij niet elk slachtoffer evenveel tijd krijgt om de heftige reacties echt geloofwaardig te maken. Toch maakt de sterke cast hier veel goed met subtiel of juist bombastisch acteerwerk op de juiste momenten. Odessa Young en Ewen Leslie vallen in het bijzonder op dankzij hun overtuigende kwetsbaarheid.
The Daughter laat op momenten zijn toneeloorsprong doorschemeren en is niet voor iedereen subtiel of verfijnd genoeg om een meesterlijk drama te zijn. Toch zet Simon Stone een indrukwekkend filmdebuut neer en geeft hij genoeg een eigen draai aan het originele verhaal om het bijzonder te maken. Het stelt interessante vragen over het ontaarden van de waarheid en het leven van een leugen en kent een sterke spanningsopbouw. Bovenal laat het mooi zien hoe het ongeluk van een enkel familielid een soort cyclus van wanhoop teweegbrengt die iedereen meesleurt, en die ooit door iemand doorbroken moet worden.
