Eetstoornissen zijn in de loop der jaren een steeds vaker voorkomend probleem geworden onder jongeren. Met name jonge meiden maar ook jongens hongeren zich vandaag de dag uit om te voldoen aan een onrealistisch ideaalbeeld, dat wordt opgelegd vanuit een maatschappij waarin perfectie vaker de regel lijkt dan de uitzondering. De Zweedse regisseur Sanna Lenken kan erover meepraten. Als tiener was zij ontevreden over haar lichaam en kampte ze met anorexia. Het bood de inspiratie voor haar eerste lange speelfilm, die ze zelf schreef en regisseerde.
Met haar debuutfilm My Skinny Sister kiest Lenken voor een interessante invalshoek. Vanuit het perspectief van haar jongere zusje Stella zien we hoe de iets oudere Katja streeft naar een carrière als professioneel kunstschaatsster en zich buiten het zicht van haar ouders verliest in ongezonde tranings- en voedingsgewoonten. Met name het contrast tussen de twee zussen Katja als de magere, streberige oogappel van haar ouders, Stella als het wat onflatteuze, onhandige kind dat nog weleens over het hoofd wordt gezien vormt hierbij een belangrijk motief.
Lenken slaagt er knap in om de relatie tussen de twee zussen op realistische en geloofwaardige wijze uit te diepen. Er is sprake vriendschap en een wederzijds verantwoordelijkheidsgevoel om elkaar in bescherming te nemen, maar ook jaloezie en knallende ruzies. Op treffende wijze toont de film aan hoe de woorden en acties van de oudere zus het jongere zusje beïnvloeden. Vaak door niet al te veel expliciet te willen vertellen, maar de beelden op een natuurlijke manier het verhaal te laten doen. Kleine gebaren, bijvoorbeeld hoe Stella plotseling een gedeelte van haar warme schoollunch opzij schuift, of hoe ze plotseling aan haar eigen neus voelt wanneer klasgenootjes een plaatje van een oude koningin in een geschiedenisboek bespotten, zeggen hierbij doorgaans al genoeg. Beide meisjes worstelen met een vertekend zelfbeeld, dat ze bedoeld of onbedoeld door hun omgeving wordt opgelegd.
De relatie tussen de zussen komt echter onder druk te staan wanneer Stella haar zus confronteert met haar ongezonde levensstijl, maar Katja dreigt een geheim te verklappen als haar zusje iets aan haar ouders vertelt. Helaas is dit echter ook het punt in de film waarin de eentonigheid van het verhaal toe begint te slaan, en de boodschap van de film (anorexia is gevaarlijk, zoek hulp!) er wellicht iets te nadrukkelijk in wordt gehamerd. Daarmee komt de film soms aardig dicht in de buurt van het ietwat belerende vingertje dat niet zou hebben misstaan in een Carry Slee boek, waarin anorexia in dit geval the case of the week is. Toch opmerkelijk, aangezien er bij het minstens zo verontrustende alcoholgebruik onder basisschoolleerlingen eigenlijk nauwelijks wordt stilgestaan.
Gelukkig weet Lenken dat belerende vingertje enigszins te compenseren met hier en daar wat verlichtende humor, in de vorm van de soms heerlijk naïeve, doch tamelijk vroegwijze opmerkingen van de jonge Stella. Het zijn dan ook de overtuigende hoofdrollen en de prima regie die voorkomen dat My Skinny Sister af kan worden gedaan als een anderhalf uur durend educatief waarschuwingsspotje. Het eindproduct is een aardig drama, dat zonder al te veel onnodige opsmuk een probleem aankaart waar veel tieners zich mee kunnen identificeren.
