Schilder Gustav Klimt ligt op zijn sterfbed. Zijn vriend Egon Schiele bezoekt hem, en samen kijken ze terug op zijn leven. Er wordt vooral gekeken naar Klimts kunstenaarsleven, zijn levenslange maar platonische relatie met Emilie Flöge en zijn gepassioneerde obsessie voor Lea de Castro.
Klimt (directors cut) is geen standaard biografische film, zoals die de laatste jaren steeds vaker in Hollywood gemaakt worden. Het is een surrealistische droom, waarin de hoofdpersoon door gebeurtenissen uit zijn leven loopt. Dit doet hij in een schijnbaar chronologische volgorde zonder dat er meestal een werkelijk verband tussen verschillende scènes lijkt te zijn. De film is eerder een hommage aan de artiest en zijn leven, dan een verhaal. Daarbij worden veel verschillende camerastandpunten en bewegingen gebruikt, een scala aan kleuren en ruimtes worden vervormd. Dat laatste gebeurt soms zelf met het hele beeld.
Malkovich lijkt regelmatig te slaapwandelen, maar op andere momenten mag hij lekker afgeven op bijvoorbeeld de kunstcritici en flink schelden. Veel hoeft hij verder niet te doen, behalve zich te laten filmen. Zijn uitstraling en lichaamstaal zijn veelzeggend, maar er blijft toch een aantal vragen open, die wel een antwoord verdienen: wat ging er in Klimt om? Wat bewoog hem? Dat soort iets diepgravendere vraagstukken beantwoorden was misschien weer lastig te bewerkstelligen geweest binnen de gekozen vormgeving. De vraag is dan ook: waarom is er voor die specifieke vorm gekozen? Als de regisseur dat niet had gedaan, had hij een veel minder unieke en visueel minder interessante film gemaakt. Maar misschien had hij dan wel een boeiend verhaal verteld, dat minder snel ging vervelen dan deze surrealistische visie op het bestaan van de kunstenaar Gustav Klimt. Dat is het grootste gebrek van Klimt (directors cut), die overigens, in tegenstelling tot wat officieel beweerd wordt, niet heel veel langer dan anderhalf uur duurt. De aaneenschakeling van bijzondere beelden is soms redelijk saai.
