Naast dat er vele wereldwijde, internationale en Europese premières op het IFFR plaatsvinden, worden er af en toe ook hele oude films gedraaid. Het uit 1973 afkomstige Wattstax is daar een uitstekend voorbeeld. Nadat de film gemaakt was, werd deze niet in de bioscoop uitgebracht of even later op televisie vertoond. Hij werd als te controversieel en vooral als te zwart beschouwd. Vandaag de dag zijn de controversiële onderwerpen als zwarte trots natuurlijk allang niet echt controversieel meer, maar toch kan een film als deze ook voor onze multiculturele samenleving nog waarde hebben.
Wattstax wordt gepresenteerd als een compilatie van een zeven uur durend concert uit 1972 van alle muzikanten van platenlabel Stax, waaronder Isaac Hayes, Rufus Thomas, de Staple Singers & Albert King, dat plaatsvond ter herinnering aan de rellen in Watts zeven jaar daarvoor. Maar de film is zoveel meer dan dat. Tussen de vele liedjes door vertellen allemaal bewoners van het Watts van 1972 over uiteenlopende aspecten van het zwarte leven in Amerika, waarbij in elk segment veel mensen iets over hetzelfde onderwerp zeggen. De onlangs overleden komiek Richard Pryor komt nog het meest in de film voor met een aantal rake en vaak grappige observaties.
De combinatie van sociale en politieke onderwerpen met swingende soulmuziek levert een vermakelijke ode aan zwart Amerika begin jaren 70 op, inclusief allerlei modeverschijnselen van toen. Wattstax is overduidelijk een product van zijn tijd, inclusief een paar ongegeneerd seksistische zoomshots en wat geinige montageprobeersels (vooral tijdens het optreden van Isaac Hayes). Het leukste is misschien nog wel dat tijdens de liedjes er niet zoveel aandacht wordt besteed aan hoe de artiesten optreden, maar vooral aan hoe het publiek daarop reageert en hoe zij met dans uiting geven aan hun gevoelens en zo hun zwart zijn vieren.
