Een acteur heeft zichzelf opgehangen op het podium. Maar om zijn lichaam heen wordt gewoon het toneel opgebouwd, want the show must go on. Dan wordt het voorbereide toneelstuk de film. Een rijke vent probeert zijn volwassen dochter en een passerende jonge vrouw in zijn bed te krijgen, maar zij zijn niet zo gewillig.[/b]
Het eerste gedeelte van de film heeft in het begin nog enige charme, voornamelijk in de vorm van de niet zo slimme toneelknecht die bang is dat het neerleggen van de dode man hem misschien problemen zal opleveren. Maar al snel gaat deze charme verloren in vervelende herhalingen en diepzinnig bedoelde gesprekken die op geen enkele laag de aandacht kunnen vasthouden.
Het tweede gedeelte van de film, het toneelstuk zelf, is nog veel irritanter en moeilijker om uit te zitten. De drie personages zijn stuk voor stuk oninteressante figuren, de een met een nog weerzinwekkender innerlijk dan de ander. Ze doen niets wat de moeite waard is om te aanschouwen, en één van de vrouwen lacht voortdurend op een akelige manier. Haar kakelende lach maakt het héél erg ongemakkelijk om naar de film te blijven kijken.
De vermeende diepgang is erg lastig te ontdekken onder het gekakel en geschreeuw, terwijl de soms humoristisch bedoelde dialogen verre van grappig zijn. Elke vorm van dramatiek ontbreekt. Een hel van een film waar je oren van pijn gaan doen.
