Hoe gaan we om met de dood als we weten dat die eraan komt? De één vecht er zo lang mogelijk tegen, verzet zich met alle macht. De ander legt zich erbij neer. Maar hoe geef je na die acceptatie nog betekenis aan je resterende tijd? Dat is zo makkelijk nog niet, ontdekt de vastberaden Julián. Voor hemzelf niet, maar ook voor de anderen in zijn leven niet, van goede oude vrienden tot familieleden en vage kennissen die een lastig gesprek liever uit de weg gaan. Truman verkent dit alles op mooie en melancholieke wijze.
Titelpersonage Truman is de hond van Julián, een Argentijn die in Madrid woont. Truman gaat niet over de hond, maar het lot van de viervoeter loopt als een rode draad door de film. Eén van de sleutelvragen voor Julián is bij wie hij zijn hond na zijn dood achterlaat. Het antwoord daarop is door vrij voorspelbaar, want de leidraad van het verhaal is een vierdaags bezoek van oude trouwe vriend Tomás uit Canada. Net zoals de uitgezaaide kanker Juliáns lot al heeft bezegeld, staat vast wie Truman uiteindelijk mee naar huis zal nemen.
Die voorspelbaarheid is echter nauwelijks een probleem te noemen, want Truman gaat om de reis, niet om de eindbestemming. Centraal staan de innige gesprekken tussen Tomás en Julián, en hun interacties met bijna iedereen die een rol speelt in Juliáns leven, van de nicht die Tomás naar Spanje haalde in een poging Julián tot chemotherapie te overreden tot de in Amsterdam studerende zoon van Julián. Het levert zelfs een dagtripje Amsterdam op, wat voor Nederlanders en met name UvA-gangers erg leuk is omdat er op bekende universiteitslocaties gefilmd is. Cruciaal voor Truman is ondertussen Juliáns dilemma of hij wel of niet aan zijn zoon zal vertellen dat hij ongeneeslijk ziek is en de strijd heeft opgegeven. Om beide redenen is dit Nederlandse uitstapje een hoogtepunt van Truman.
Naast Juliáns beleving staat die van Tomás evengoed centraal. Hij belooft na één korte poging al snel aan Julián dat hij niet meer zal proberen om hem om te praten om toch de behandeling voort te zetten. Wat de weg vrijmaakt voor hun intieme conversaties over onder andere wat ze voor elkaar hebben betekend in hun leven en wat ze van elkaar geleerd hebben. Hun dialogen zijn vaak zeer natuurlijk, vol onuitgesproken maar wel geïmpliceerde gevoelens en betekenissen, iets wat ook terugkomt in de dialogen tussen Julián en de andere belangrijke man in Juliáns leven: zijn zoon. Tomás spoort hem daarbij juist aan tot meer directheid.
Het zijn deze gesprekken, soms humoristisch en soms ontroerend, tussen de twee oude vrienden onderling en met alle mensen die ze tegenkomen (met als ander hoogtepunt een ontmoeting met een man die scheidde van zijn vrouw nadat zij met Julián vreemdging) die van Truman een bijzondere film maken over het voorbereiden op de dood en eeuwige vriendschap. Truman wordt net als hun conversaties nooit echt sentimenteel, wat past bij het waardige afscheid van het leven dat Julián voor ogen heeft. Het einde mag dan wat voorspelbaar zijn, tegen die tijd hebben regisseur Cesc Gay en scriptschrijver Tomàs Aragay genoeg krediet opgebouwd dat dit te vergeven valt.
