Als een film inhaakt op de actualiteit mag je op zijn minst verwachten dat hij ook daadwerkelijk iets zinnigs heeft te zeggen. Untraceable doet precies het omgekeerde: het is verstand op nul en een hapklare boodschap slikken. De film ontleedt de verderfelijke invloed van internet en de macht van de media, maar doet dit op een grondig vervelende manier. Zelfs als genregetrouwe thriller kan hij totaal niet boeien.
Alarmbellen moeten gaan rinkelen als uitgerangeerde actrices op middelbare leeftijd een rol van detective aanneemt. Denk maar aan Ashley Judd in het tenenkrommende Twisted. Telkens vallen deze dames ten prooi aan het slechte schrijfwerk van in clichés denkende mannen. Untraceable doet een duit in het zakje, ditmaal met een wel erg infantiel uitgangspunt - een cyberkiller die de modus operandi van Jigsaw uit Saw hanteert. Hij zendt zijn martelingen echter live uit op het internet. Hoe meer mensen kijken; hoe sneller het slachtoffer sterft. Stupiditeit is tot daar aan toe, maar dit idee maakt het natuurlijk wel heel erg bont.
Wat is het punt dat gemaakt wordt? Bevredigen media onnadenkend onze verwerpelijke voyeuristische behoeftes? Werkt internet te makkelijk excessen in de hand? Zijn wij in wezen allemaal sadisten? Er is niets mis met een thema als dit, het is zelfs toe te juichen dat er wordt ingegaan op de bemoeizuchtcultuur. De ontwrichtende macht die media op de wereldorde kunnen uitoefenen valt niet te ontkennen, maar de ware problemen die onze wereld kent zijn films van Geert Wilders, videos van onthoofdingen en polemieken rondom cartoons uit Denemarken. Infantiele martelfantasieën dragen dan niet echt bij aan de discussie, maar dat hoeft ook niet: vieze horror is prima. Het is echter beschamend om daarnaast een quasi-kritisch standpunt in te nemen, zeker gezien de erbarmelijke kwaliteit van de film als thriller.
Intelligentie en originaliteit zijn ver te zoeken in Untraceable. Diane Lane maakt wél aantoonbaar dat ze prima kan acteren. Ondanks de sleurende dialogen behoudt zij haar trots. Opvallend overigens is de expliciete homoseksualiteit van een verdachte: deze jongeman wordt als een pornobeluste freak neergezet, wat zelfs direct in verband lijkt te staan met zijn mogelijke daderschap. De moordenaar als verachtelijke homo? Het geeft te denken waarom dit zo lang na The Silence of the Lambs nog als subthemaatje opborrelt. Een vrouwelijke hoofdrol daarentegen maakt nog altijd nieuwsgierig, ze zijn er eigenlijk te weinig in Hollywoodfilms. Qua emancipatie blijven de scriptschrijver en filmmaker ernstig in gebreke: ook hier wordt het idee opgediend dat een carrièrevrouw niet tevens kan functioneren in de thuissituatie en dat haar vrouwelijke intuïtie haar eigen veiligheid alleen maar in gevaar brengt, hoe vrijgevochten Diane Lane ook overkomt. En zo sluit Untraceable uiteindelijk weer netjes aan bij het vrij achterlijke gegeven dat vrouwen beter thuis kunnen blijven om te koken. Als Clinton president wordt, leert ze hopelijk de schrijvers uit Hollywood wat de echte potentie van de vrouw is. Dat is pas maatschappelijke betrokkenheid.
