Documentaires maken is een kunst. Sommige documentairemakers kunnen ook van een heel algemeen, heel ingewikkeld, of zelfs van een heel saai onderwerp een mooie, interessante en/of inzichtelijke film maken. Maar soms is het vinden van een goed onderwerp genoeg. Young@Heart is een documentaire die met bijzonder weinig verbeeldingskracht is gemaakt en waar de documentairemaker eerder een hinderlijke dan een verlichtende rol speelt. Toch is het onderwerp zo fascinerend dat de film dat per ongeluk ook bijna wordt.
De film gaat namelijk over het Young@Heartkoor: een groep ouderen (gemiddelde leeftijd: 81) die liedjes zingen die niet echt bij hun leeftijdsgroep passen: geen klassiek en ballads, maar punk, rock en funk. Ze hebben door Europa getoerd en ze hebben concerten gegeven voor staatshoofden, maar nu zijn ze weer terug in Massachusetts en bezig met het voorbereiden van hun nieuwe show. Hun dirigent Bob heeft een uitdagend programma samengesteld met nummers van o.a. Sonic Youth (Schizophrenia), Talking Heads (Life During Wartime), James Brown (I Feel Good) en Coldplay (Fix You). Het gaat zeker niet van een leien dakje: het geheugen van sommigen is duidelijk niet meer wat het ooit geweest is en er zijn natuurlijk ook best veel gezondheidsklachten. Verder volgen we ook een aantal koorleden buiten de repetities en komen we er achter hoe groot de rol is die het koor in hun leven speelt.
De kracht van de film zit in twee dingen. Allereerst zijn daar de hoofdpersonen: stuk voor stuk boeiende, grappige personen die ondanks de soms wat betuttelende houding van de maker goed uit de verf komen en persoonlijkheid te over hebben. En ten tweede zijn daar het koor zelf en de nieuwe kijk die de vertolkers je laten werpen op liedjes zoals Forever Young, I Wanna Be Sedated, Golden Years en Stayin Alive. Doordat ze zo oud zijn en zo vaak te maken hebben met de dood om hen heen en hun eigen sterfelijkheid, heeft het feit dat deze mensen deze liedjes vertolken echt een meerwaarde.
Natuurlijk komt die sterfelijkheid ook in de praktijk aan bod: als je een groep van vierentwintig ouderen zeven weken lang volgt is de kans groot dat ze niet allemaal de eindstreep halen. De koorleden gaan er redelijk rustig mee om, berustend kun je haast zeggen: ze hebben het vaker gezien. De documentairemaker probeert de vraag gaat de show door? als een dilemma te presenteren, terwijl het antwoord voor de koorleden vanzelfsprekend is: natuurlijk gaat de show door. Juist omdat de dood onvermijdelijk is willen ze genieten van elke dag leven die ze nog te wachten staat. Toch weten de gebeurtenissen en in het bijzonder een korte aankondiging net voor de aftiteling te ontroeren. Een goede documentaire? Dat is Young@Heart niet echt. Maar de hoofdpersonen zijn zeker de moeite van het leren kennen waard.
