Het is moeilijk in te schatten waar het script eindigt en de regie begint in deze keiharde thriller van de combinatie Morel (regie) Besson (script) die eerder succesvol samenwerkten aan Transporter en Unleashed. Moeilijk omdat de film de typische kenmerken draagt van het werk van de omnipotente Luc Besson (scriptschrijver, cameraman, acteur, regisseur). De vaak extravagante, soms groteske, maar altijd bij de keel pakkende actie is waarschijnlijk toch aan hem toe te schrijven.
Taken begint met een aantal op het eerste gezicht weinigzeggende scènes van betrekkelijke rust om plotseling om te slaan naar een aantal korte, snelle en vooral harde actieshots. En al heeft deze sequentie inhoudelijk weinig te maken met de rest van de film, de sluier van wat er komen gaat wordt hier opgelicht. Vanaf dit moment belanden we in het supersnel gemonteerde en ongelofelijk strak gesneden verhaal van een ontvoering, dat je continu op het puntje van de stoel doet belanden. Maar de kracht van de film is zonder twijfel de heldere structuur: de slimme tempowisselingen bieden de nodige adempauzes, maar slaan direct daarna weer toe om je te verassen met de volgende sequentie van keiharde actie en rijke visuele effecten. De visuals liegen er niet om en in de originaliteit van enkele memorabele shots is duidelijk de hand van een ware estheet te herkennen. Zonder teveel te willen prijsgeven, volstaan hier de volgende aanwijzingen: bouwkeet, lantarenpaal, geelgetint stoffig licht en een elektriciteitskast.
Het script wordt gekenmerkt door zowel een aantal inhoudelijk boeiende vondsten als schaamteloze missers. Enerzijds spant de scène van live-ontvoering de spanningsboog tot het uiterste en biedt het een rijkdom aan uitwerkingsmogelijkheden en markeringspunten in de verdere ontwikkeling van het verhaal. Anderzijds is de banaliteit van de voor de hand liggende invulling van de bad guys als bende Oost-Europese vrouwenhandelaars en al helemaal de Arabische sjeik als de uiteindelijke koper van het handelswaar, niet van de lucht. Verder rommelt het in het script: zo is het een te makkelijke zet om een contrast te willen maken tussen een stel uitgerangeerde, uitgezakte, bierzuipende ex-CIA-agenten (waarbij je je ongetwijfeld afvraagt waarom ze toch allemaal in de bewaking terecht zijn gekomen!) en de harde actie van de rest van de film. Er vallen hier en daar opzichtige gaten in de continuïteit en de geloofwaardigheid van het verhaal, maar desondanks blijft de film één geheel. Bovendien worden sommige scènes opvallend verrassend uitgewerkt, zoals de ontmoeting tussen Brian en een ex-agent die een hooggeplaatste pennenlikker is geworden.
Famke Janssen is glansrijk in haar rol als Lenore, de egoïstische, strakke, kille, omhooggevallen moeder van de ontvoerde Kim, maar het is zonder twijfel Liam Neeson die schittert als de wat oudere en vermoeide ex-CIA-agent Brian die op zoek gaat naar zijn dochter. De vermoeidheid tekent werkelijk zijn gezicht in de rustmomenten tussen de acties door, waardoor het geheel zeer geloofwaardig wordt. De echte betrokkenheid bij zijn personage komt door de duidelijk zichtbare moeite en de werkelijk voor te stellen bezorgdheid om het lot van zijn dochter, waarmee zelfs de extreme hardheid van zijn optreden volkomen legitiem wordt. Neeson geeft zo toch nog een menselijk gezicht aan dit drama, dat door de hardheid en veelheid aan actie naar het abstracte neigt. Applausje meer dan waard!
