Met "Yeters Tod" en "Lottes Tod" worden de twee grootste verhaallijnen van Auf der Anderen Seite ingeluid. De jonge Turks-Duitse cineast Fatih Akin houdt niet van loze verwachtingen en kondigt meteen aan dat er hoofdpersonages gaan sterven. Het vaak beproefde recept van de mozaïekfilm (Short Cuts, Magnolia, Leef!) biedt weinig nieuws in dit tweede deel van Akins geplande "Liebe, Tod und Teufel"-drieluik over de migrantenbeleving. Voorganger Gegen die Wand was rauw, krachtig en bijzonder intelligent. Auf der Anderen Seite slaat een minder geslaagde weg in, maar ondanks de overdaad aan plotlijnen en toevalligheden slaagt Akin er gedeeltelijk in een geëngageerd verhaal te vertellen.
De bejaarde, in Duitsland woonachtige Turkse migrant Ali krijgt een platonische verstandhouding met de prostituee Yeter, die tegen betaling bij de man komt inwonen. Alis zoon, de academicus Nejat, aanschouwt zijn vaders nieuwe relatie met argwanende ogen, maar krijgt sympathie voor de vrouw als hij ontdekt dat zij in Duitsland geld probeert te verdienen om haar dochters studie in Turkije te kunnen bekostigen. Maar, zoals de woorden aan het begin van de film al verraadden: Yeter gaat dood. Uit plichtsbesef en medemenselijkheid gaat Nejat op zoek naar haar dochter. Dit verhaal is verweven met het lot van de lesbische studente Lotte. Zij komt in contact met Ayten (die de dochter van Yeter blijkt te zijn) en ze krijgen een innige relatie. De politiek geëngageerde Ayten heeft echter problemen met de Turkse overheid en beiden raken betrokken in een gevaarlijk web van misdaad. De ontknoping laat zich raden.
Het is niet zo dat Auf der Anderen Seite geen goede film is, integendeel: met veel gevoel voor filmtaal en een grotendeels overtuigend spel van de cast kaart Akin de knelpunten van de mens als migrant aan. Heimatklänge, een vrije verwoording die omschrijft wat de Turkse diaspora in Duitsland bezighoudt, is volgens de regisseur zowel een problematisch als bevrijdend fenomeen. De cultuurbotsing tussen de arbeidersgeneratie en het grotendeels geliberaliseerde leven komt nadrukkelijk aan bod, evenals het falen van de communicatie tussen mensen uit verschillende culturen. Maar hoezeer Akin ook probeert een breed canvas te beschilderen, hij lijkt geen enkele concessie aan zijn zwaarbeladen verhaal te willen doen. Dat is enerzijds lovenswaardig, maar het betekent ook dat de film nogal pedant overkomt. De les wordt te nadrukkelijk gelezen en dat irriteert.
Het verhaal valt bovendien teveel terug op toevalligheden: hoewel Akin duidelijk suggereert dat het stedelijk leven getekend wordt door anonimiteit - hij laat zowel een krioelend Istanbul als een druk Duitsland zien - lopen de personages elkaar keer op keer op precies de goede momenten tegen het lijf. Het wordt veel te snel ongeloofwaardig. Ook het einde, prachtig qua opzet, maakt om deze reden nog maar weinig indruk. De personages, die zo mooi uitgewerkt zijn, blijken uiteindelijk slechts marionetten in Akins eigen missie zijn mening door te drukken. En is dit dan nog wel een film over mensen?
Auf der Anderen Seite haalt belangwekkende stof aan, en is zeker interessant om te zien. Gegen die Wand is echter onvergelijkbaar veel beter en dat komt als een grote verrassing van een filmmaker die duidelijk zoveel in zijn mars heeft. Als Fatih Akin het afsluitende deel iets kleinschaliger houdt, hervindt hij ongetwijfeld de zeggingskracht van zijn debuut.
