De gothicinvloeden zijn op het gros van Tim Burtons werk zichtbaar geweest. Van het expressionistische Gotham in zijn Batman-films tot het naargeestige bos en verhaal van Sleepy Hollow. Wat dat betreft past de inhoud van Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street perfect bij de zonderlinge regisseur. Van de musical van Stephen Sondheim maakt hij dan ook volledig zijn eigen film en één van de beste van zijn carrière. Zijn eerste filmmusical is een bloederige, fantastisch gestileerde horrorfilm en muzikaal erg sterk dankzij Sondheims composities.
Sweeney Todd heeft misschien echt bestaan en zou samen met ene weduwe Lovett tientallen mensen hebben vermoord in het Londen van de achttiende eeuw. Goedkope boekjes maakten zijn verhaal, waar of niet, erg populair en halverwege de negentiende eeuw volgde de eerste van een aantal succesvolle toneeladaptaties. In de jaren zeventig van de twintigste eeuw werd een nieuwe versie geschreven waarin een wraakmotief werd geïntroduceerd. Hier baseerde Stephen Sondheim een paar jaar later zijn Broadwaymusical op.
Sondheim liet zich voor de muziek inspireren door filmcomponist Bernard Herrmann, die de horrorfilmmuziek voorgoed deed veranderen met zijn beroemde werk voor Psycho. Een verfilming van Sondheims musical was dus een logische stap. Maar op de muziek na is de film niet meer Sondheims drie uur durende musical. Het verhaal is een uur korter, waardoor de focus meer gericht is op het titelpersonage en op Mrs. Lovett, in de film een sympathieker en daardoor tragischer figuur.
Zij houdt met heel haar hart van de duistere Sweeney Todd, die echter geen oog voor haar heeft: hij denkt alleen maar aan wraak, het liefst bloedig. Ooit heette hij Benjamin Barker en was hij een eerlijke jonge kapper met een mooie vrouw en kleine dochter. De vileine Judge Turpin verbant hem ten onrechte omdat hij Barkers vrouw en dochter begeert. Vijftien jaar later keert Barker terug als Todd. Hij trekt weer in boven de taartenwinkel van Mrs. Lovett die hem vertelt dat zijn vrouw overleden is. Vervolgens helpt ze hem bij het beramen van zijn wraak op Turpin.
Todd zet een kapperszaak op en wacht geduldig af tot het moment waarop Turpin langs zal komen voor een fatale scheerbeurt. Een oude bekende lijkt roet in het eten te gooien, maar voor Sweeney is het slechts een oefening voor de grote finale. Mrs. Lovett komt dan op de proppen met een ingenieus en diabolisch plan om het lijk - en toekomstige lichamen - te laten verdwijnen.
Samen vormen de twee een verrukkelijk slecht koppel, niet in de laatste plaats dankzij Johnny Depp en Helena Bonham Carter, die hun rol ijzersterk vertolken inclusief de zang. Beiden maken zich hun rollen volledig eigen, net zoals Burton dat doet met de film. De prachtige vormgeving is daar het beste voorbeeld van: het grauwe, bijna zwart-witte kleurenpalet maakt van het achttiende-eeuwse Londen een akelige, nare en grimmige stad en zet de toon en sfeer van de film. Alleen het rijkelijk vloeiende bloed is roder dan rood en steekt fraai af tegen al het andere.
Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street is een heerlijke klassieke horrorfilm in de Grand Guignoltraditie, wat kort door de bocht neerkomt op veel bloed en drama. Het muzikale aspect is niet altijd even geslaagd, maar sommige songs zijn een genot om naar te luisteren en te kijken, zoals My Friends, waarin Johnny Depp zijn scheermessen als oude vrienden toezingt en het duivelse A Little Priest. Ze passen goed binnen de film die gelukkig zelden zijn theaterorigine verraadt. Een messcherpe, fantastisch vormgegeven en zeer dramatische horrormusical met geweldige acteerprestaties en heel veel bloed.
