Theo Maassen heeft een interessant hoofd. Hij ziet er sympathiek uit, vriendelijk zelfs, en dat maakt hem bij uitstek geschikt voor rollen als die van Tibbe in Minoes. Maar hij hoeft zijn kaak maar te spannen en zijn wenkbrauwen te fronsen en hij ziet er opeens vervaarlijk uit, vooral in combinatie met zijn lange, uit de voegen gebarsten lichaam, waarvan je niet zeker weet of hij de kracht kent.
Pieter Kuijpers maakt van beide aspecten dankbaar gebruik in TBS. Maassen speelt Johan, die veroordeeld is voor de moord op zijn vader en zusje, al ontkent hij dat laatste heftig. Als hem verlof wordt ontzegd ontsnapt hij samen met een medetbser. Hij gaat op zoek naar zijn moeder, die volgens hem zijn onschuld kan bewijzen. In het nauw gedreven gijzelt hij onderweg een jong meisje, Tessa, en het duurt natuurlijk niet lang voordat het Stockholmsyndroom zich aankondigt.
Bij de persvoorstelling van TBS moesten de aanwezige journalisten een geheimhoudingscontract tekenen: het einde mocht absoluut niet verklapt worden. Toch eindigt de film op de enig mogelijke, logische manier en niet met een twist. Je moet er dan ook niet naartoe gaan met de verwachting van een grootse en onverwachte onthulling. Je moet ernaartoe omdat het een vlotte, spannende psychologische thriller is met sterk spel van Theo Maassen en zijn jonge tegenspeelster Lisa Smit. Zij weet de mix van fascinatie en angst voor de oudere man, die haar de aandacht geeft die ze op school niet krijgt, heel goed in beeld te brengen. De dynamiek tussen de twee hoofdpersonen vormt de kern van de film en de ontwikkeling van hun relatie is fascinerend om naar te kijken.
Als er dan toch een puntje van kritiek moet worden opgevoerd, dan is het dat de film niets toevoegt aan het debat over tbs en zich niet uitlaat over bijvoorbeeld de risico's van verlof. Maar wie zegt dat een thriller per se maatschappelijke significantie moet hebben? Een thriller hoeft alleen maar te thrillen en wat dat betreft slaagt TBS met vlag en wimpel.
