Godzijdank werd Paul W.S. Anderson na zijn zeer teleurstellende Alien vs. Predator niet gevraagd om ook dit tweede deel te regisseren. Nadat bekend werd gemaakt dat er een nieuwe Alien vs. Predator gemaakt zou worden, was dat in ieder geval al een flinke geruststelling. De aanstelling van de broertjes Strause, die de visuele effecten verzorgden voor films als Titanic, The Day After Tomorrow, Syriana en 300, deed echter wel vrezen voor een nieuwe overdaad aan lelijke digitale buitenaardse wezens. Het visuele aspect is echter precies datgene waar de film zijn drie sterren mee verdient: Aliens vs. Predator 2 is duister en bloederig.
De ooit zo fantasievol door de Zwitserse kunstenaar H.R. Giger ontworpen aliens zien er namelijk precies uit zoals ze eruit horen te zien: eng, druipend en dampend. Maar ook de predators zijn fantastisch niet-digitaal vormgegeven. Beide monstersoorten zijn eindelijk echt: echte monsters gemaakt van echte rubberen pakken met daarin echte mensen. Dat blijkt meteen in de eerste scènes al een heel fijn weerzien. In de scène waarmee deze sequel opent wordt in een ruimteschip uit een overleden predator uit het eerste deel een alien geboren, de eerste van een ruim aantal chestbusters die AvP2 bevolken. Dit buitenaards wezentje groeit na het neerstorten van het schip op aarde uit tot een hybride predalien waar de vele fans van de serie en de strip angstig naar uitkeken.
Voor het eerst in de Alien en Predator-serie gaan de beesten los in een rustig Amerikaans dorp. Geen kosmos, geen jungle, maar een slaperig stadje in de heuvels van Colorado. Als de eerste bewoners verdwijnen en een zoektocht slechts een totaal ontvelt lijk oplevert, is het al te laat voor de sheriff en zijn burgers. Na één dag jagen de vele tientallen aliens al op warme mensenlichamen om hun eieren uit te broeden. De Strause brothers hebben daarvoor wel wat vrijheid genomen, want de aliens groeien in de bossen van Colorado in een wel heel rap tempo op tot volwassen monsters. Om wraak te nemen gaat er een predator vanuit zijn thuisplaneet op uit om het op te nemen tegen alle aliens én tegen de hybride predaliens.
Het grote verschil met het eerste deel uit deze clash of the extra-terrestrial monsters ligt in de vrijheid die productiemaatschappij 20th Century Fox de makers gaf door akkoord te gaan met een filmkeuring van zeventien jaar en ouder. Dit gaf Colin en Greg Strause de kans om flink uit te pakken met gruwelijke speciale effecten. Door er daarnaast voor te kiezen om een groot deel van de film in het donker te filmen tijdens aanhoudende regenbuien krijgt Aliens vs. Predator 2 de kans om echt eng te worden. Dat voor echt gruwelen ook een persoonlijke band met de slachtoffers is vereist, realiseerden de makers zich misschien wel van tevoren, maar aan het eindproduct te zien, zijn veel scènes met de menselijke personages geschrapt.
De personages zijn daarmee uiteindelijk niet veel meer dan bordkartonnen prooien, want gedurende de 86 minuten krijgen de aliens en de twee predators ongekend veel screentijd. En gelukkig dus vooral in het donker en in mooie settings, zoals het riool en een duister ziekenhuis op noodaggregaat, waar in enkele onsmakelijke scènes de mensen als broedplaatsen worden gebruikt. Het hoge gamegehalte van het eerste deel is in dit tweede deel volledig verdwenen en de buitenaardse wezens zijn prachtig vormgegeven. Verwacht echter geen terugkeer naar de werkelijk angstaanjagende eerste delen van beide successeries, maar wel een vermakelijke titanenstrijd in de frisse setting van een slaperig stadje dat binnen twee dagen wordt omgetoverd in een bloedbad.
